Przepisy unijne gwarantują pracownikom migrującym prawo do zachowania przyznanych im świadczeń. Charakter niektórych świadczeń wyklucza jednak możliwość ich przenoszenia.
Przepisy unijne gwarantują pracownikom migrującym prawo do zachowania przyznanych im świadczeń. Charakter niektórych świadczeń wyklucza jednak możliwość ich przenoszenia.
D.P.W. Hendrix był zatrudniony od 1 lutego 1994 r. w sklepie z materiałami budowlanymi w Holandii. Otrzymywane przez pracownika wynagrodzenie było uzupełniane dodatkowym świadczeniem pieniężnym, które zostało mu przyznane z uwagi na jego lekkie upośledzenie umysłowe. Po ukończeniu przez D.P.W. Hendrixa 18. roku życia organ ubezpieczeniowy uznał go za osobę niezdolną do pracy w 80-100 proc., ponieważ na wolnym rynku pracy nie ma dostatecznej liczby stanowisk, które z obiektywnego punktu widzenia byłyby dostosowane do jego kompetencji i zdolności. D.P.W. Hendrix przeprowadził się do Belgii w 1999 roku, ale w dalszym ciągu pracował w tym samym sklepie w Holandii. Jego niższe od minimalnego wynagrodzenie było uzupełniane przez dodatkowe świadczenie pieniężne wypłacane przez organ ubezpieczeniowy. Jednak ze względu na zmianę miejsca zamieszkania organ ubezpieczeniowy pozbawił go prawa do tego świadczenia. W uzasadnieniu decyzji powołano się na art. 17 ust. 1 ustawy z 24 kwietnia 1997 r. o ubezpieczeniu młodych osób niepełnosprawnych w razie niezdolności do pracy (będącej podstawą wypłacanych pracownikowi świadczeń). W myśl powyższego przepisu prawo do świadczeń w razie niezdolności do pracy wygasa pierwszego dnia miesiąca następującego po tym, w którym młoda osoba niepełnosprawna przeniosła miejsce swojego zamieszkania poza terytorium Holandii.
Sąd I instancji uznał za bezpodstawną skargę wniesioną przez pracownika na decyzję organu ubezpieczeniowego. W tej sytuacji D.P.W. Hendrix wniósł apelację. Holenderski sąd apelacyjny postanowił zawiesić postępowanie i zwrócił się do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie wykładni prawa wspólnotowego w świetle ustawodawstwa holenderskiego.
ETS w wyroku z 11 września 2007 r. stwierdził, że rozpatrywana sprawa dotyczy osoby, która kontynuując zatrudnienie w państwie członkowskim jej pochodzenia, przeniosła swoje miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego. D.P.W. Hendrix był więc pracownikiem migrującym od 1999 do 2001 roku i podlegał w spornym okresie prawu wspólnotowemu, a w szczególności zakresowi zastosowania przepisów dotyczących swobody przepływu pracowników. Miał więc prawo do korzystania z takich samych przywilejów socjalnych jak pracownicy krajowi. Zdaniem ETS-u świadczenie przyznawane na podstawie holenderskiej ustawy o ubezpieczeniu młodych osób niepełnosprawnych w razie niezdolności do pracy stanowi przywilej przyznawany pracownikom, którzy z powodu choroby lub ułomności nie są w stanie uzyskać z tytułu pracy wynagrodzenia. Według ETS-u dopuszczalne jest zastrzeżenie wypłaty tego świadczenia na rzecz osób zamieszkałych na terytorium państwa członkowskiego, które przyznaje to świadczenie. Jednakże stosowanie tego uregulowania nie może naruszać praw przysługujących osobie w sytuacji skarżącego w postępowaniu przed sądem krajowym, co stanowi warunek wykraczający poza wymóg realizacji uzasadnionego celu przyjętego przez prawo krajowe. Na sądzie krajowym spoczywa więc obowiązek uwzględnienia w szczególności, że pracownik ten utrzymał wszystkie swoje więzi ekonomiczne i socjalne z państwem członkowskim pochodzenia.
Sprawa C-287/05
Pozostało
52%
treści
Reklama
Reklama