Do oceny, który z organów jest uprawniony do wydania decyzji potwierdzającej prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, nie stosuje się regulacji ustawy o pomocy społecznej, a ogólne regulacje mające swoje źródło w kodeksie cywilnym – wynika z postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Sprawa dotyczyła sporu między prezydentami dwóch miast. Nie mogli oni porozumieć się, który z nich jest organem właściwym do potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Chodziło o to, że uprawniony do świadczeń na mocy decyzji prezydenta A został umieszczony w domu opieki społecznej znajdującym się na obszarze miasta B. Sprzedał on swój dom usytuowany w mieście A i obecnie przebywa w mieście B, tam też zostało mu udzielone nagłe świadczenie w publicznej placówce medycznej.
O rozstrzygnięcie zwrócili się do wojewódzkiego sądu administracyjnego (WSA). Prezydent miasta A argumentował, że pacjent mieszka w mieście B i nic nie łączy go z miastem A. Prezydent miasta B wskazywał jednak, że z art. 101 ust. 6 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm.) wynika, że dla mieszkańca domu pomocy społecznej (DPS) właściwa jest gmina, która go skierowała do tego domu. Przepis ten miałby wyłączać stosowanie ogólnej zasady wynikającej z ustawy o pomocy społecznej wskazującej ogólną właściwość gminy miejsca zamieszkania. Prezydent miasta B wskazał także, że fakt, iż pacjent sprzedał dom i znajduje się w DPS w mieście B na czas nieokreślony, nie oznacza, że chce on tam przebywać i tam miałoby się znajdować jego centrum życiowe.
Naczelny Sąd Administracyjny, rozstrzygając sprawę, wskazał, że zgodnie z jednolitą linią orzeczniczą w tym zakresie (np. postanowienia NSA z 25 stycznia 2019 r., sygn. akt II GW 40/18, 26 kwietnia 2018 r., sygn. akt II GW 6/18) organem właściwym do potwierdzenia prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest prezydent miasta B. Wbrew twierdzeniom włodarza tego miasta w sprawie nie mają zastosowania przepisy ustawy o pomocy społecznej, mogą być one bowiem stosowane wyłącznie do spraw w zakresie pomocy społecznej.
Co za tym idzie, potwierdzenie prawa do świadczenia opieki zdrowotnej wymaga określenia miejsca zamieszkania pacjenta. Tym samym ze względu na brak takiej definicji w przepisach dotyczących świadczeń przyjmuje się, że należy je określić zgodnie z regulacjami kodeksu cywilnego. Oznacza to, że osoba ma miejsce zamieszkania tam, gdzie przebywa oraz ma zamiar w przyszłości przebywać. Skoro uprawniony sprzedał swój dom w mieście A, zameldował się pod adresem DPS w mieście B, a z wywiadu załączonego do wniosku o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej wynika, że zamierza tam pozostać, logiczne wydaje się, że jako miejsce jego zamieszkania należy określić miasto B.
ORZECZNICTWO
Postanowienie NSA z 18 maja 2020 r., sygn. akt: II GW 4/20.www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia