Dodatkowe świadczenia dla pracowników, za które sami w części płacą i zostały uregulowane w regulaminie wynagradzania firmy, nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.
Spółka postanowiła zapewnić wszystkim pracownikom możliwość korzystania z kart sportowych. Ich wprowadzenie zdaniem spółki miało przełożyć się na dobrą atmosferę i lepsze efekty pracy. Zasady przystąpienia i korzystania z programu spółka zamierzała określić w regulaminie wynagradzania. Skorzystanie z kart miało być dobrowolne i umożliwiałoby korzystanie z wybranych obiektów sportowych albo rekreacyjnych po obniżonych cenach. Pracownik, zgłaszając chęć uczestnictwa, wyrażałby jednocześnie zgodę na potrącanie 50 proc. opłaty za kartę ze swojego wynagrodzenia, drugą połowę płaciłby pracodawca. Część kosztów uczestnictwa pokrywana przez spółkę stanowiłaby przychód osiągany przez pracownika z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Uprawnienie pracowników do zakupu kart sportowych po cenach niższych niż detaliczne wynikałoby z regulaminu wynagradzania. Spółka zapytała ZUS, czy oferowane świadczenia powinny stanowić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.
ZUS stwierdził, że nie. Zastosowanie w tej sprawie będzie miał par. 2 ust. 1 pkt 26 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1949). Zgodnie z tym przepisem podstawy wymiaru nie stanowią: korzyści materialne wynikające z układów zbiorowych pracy, regulaminów wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a polegające na uprawnieniu do zakupu po cenach niższych niż detaliczne niektórych artykułów, przedmiotów lub usług oraz korzystaniu z bezpłatnych lub częściowo odpłatnych przejazdów środkami lokomocji. Z przepisu tego wynika, że aby korzyść będąca przychodem pracownika nie rodziła obowiązku opłacania składek, powinna zostać przyznana mu na mocy postanowień obowiązującego u pracodawcy układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub przepisów o wynagradzaniu, a także przybrać formę niepieniężną (formę zakupu po cenach niższych niż detaliczne lub formę usługi). W opisanej sytuacji uprawnienie pracowników do korzystania z karnetów po cenach niższych niż detaliczne wynika właśnie z regulaminu wynagradzania, dlatego też finansowana przez pracodawcę część opłaty za kartę nie będzie stanowiła podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.
Interpretacja ZUS DI/200000/43/ 206/2020 z 11 marca 2020 r.