Nie jest planowana zmiana w przepisach, które wyłączałyby 500+ dla osób niepełnosprawnych z kryterium dochodowego przy ubieganiu się o świadczenia niepieniężne z pomocy społecznej.
Tak wynika z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (MRPiPS) na interpelację poseł Moniki Rosy (nr 635). Dotyczy ona art. 8 ust. 4a ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1507 ze zm.). Zgodnie z nim w dochodzie osoby samotnej lub rodziny, która ubiega się o świadczenia pieniężne (np. zasiłek okresowy czy celowy), nie jest uwzględniana kwota obowiązującego od 1 października 2019 r. świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, czyli tzw. 500+ dla osób niepełnosprawnych.
Przyjęcie takiego rozwiązania skutkuje jednak tym, że stanowi ono dochód przy wnioskowaniu o pomoc o charakterze niefinansowym.
Należą do nich m.in. posiłek lub usługi opiekuńcze, pobyt w dziennym ośrodku wsparcia. Ich przyznanie jest bezpłatne, gdy jest spełnione kryterium dochodowe, a w przypadku jego przekroczenia dana osoba wnosi opłatę (jej wysokość jest określana przez radnych gminy w uchwale). W praktyce zdarza się więc, że uzyskanie prawa do 500+ zwiększa dochód i powoduje konieczność wnoszenia opłaty lub zwiększa jej wysokość. Dlatego poseł Monika Rosa pyta resort rodziny, czy ma zamiar zmienić przepisy ustawy o pomocy społecznej w taki sposób, aby świadczenie uzupełniające nie było wliczane do kryterium również przy wsparciu niepieniężnym.
W odpowiedzi ministerstwo informuje, że nie planuje nowelizacji. Wyjaśnia, że w przypadku świadczeń niepieniężnych przepisy nie zawierają zastrzeżenia o konieczności spełnienia określonego kryterium dochodowego. Dochód osoby warunkuje natomiast wysokość opłaty. Kwestia ustalenia odpłatności za np. usługi opiekuńcze, kwota opłaty, a także warunki całkowitego lub częściowego zwolnienia z obowiązku jej wnoszenia pozostają w dyspozycji rady gminy, na co wskazuje art. 50 ust. 6 ustawy. Resort zwraca też uwagę, że art. 64 ustawy przewiduje, że osoby wnoszące opłatę za pobyt w ośrodku wsparcia mogą ubiegać się o częściowe lub pełne zwolnienie z odpłatności. Zawarty w nim katalog przesłanek, które pozwalają uniknąć wnoszenia należności, jest otwarty. Dlatego gmina może zwolnić z odpłatności również w innych – niż wskazane wprost w tym przepisie – sytuacjach.