W przypadku niepełnosprawnego pracownika zakup nowocześniejszego sprzętu wpływa na zmniejszenie ograniczeń zawodowych wynikających ze stopnia i rodzaju dysfunkcji zdrowotnej, a dopiero w dalszej kolejności stanowi poprawę warunków wykonywania pracy.
Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Bydgoszczy, który rozpatrywał skargę związaną z wydatkowaniem pieniędzy gromadzonych na Zakładowym Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (ZFRON). Firma w ramach realizacji indywidualnego programu rehabilitacji, który może być finansowany z tego źródła, kupiła (w formie leasingu) nowoczesne zestawy piekarnicze dla dwóch osób zatrudnionych na stanowisku piekarza. Na taką potrzebę wskazała komisja rehabilitacyjna, która biorąc pod uwagę rodzaj ich niepełnosprawności, podkreśliła, że wyeliminowanie czynności powodujących uciążliwość przy obsłudze dotychczasowych urządzeń może nastąpić jedynie poprzez wymianę starych, znacznie już zużytych pieców na nowe.
Firma zwróciła się do urzędu skarbowego o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis dla ich zakupu. Naczelnik odmówił wystawienia tego dokumentu, bo pracodawca nie wykazał w dostateczny sposób, jak nabycie urządzeń doprowadziło do zmniejszenia ograniczeń zawodowych wynikających ze stopnia niepełnosprawności pracowników.
Przedsiębiorstwo złożyło zażalenie do dyrektora izby skarbowej, ale zostało ono rozpatrzone negatywnie. Fiskus potwierdził, że aby dana inwestycja mogła być uznana za pomoc de minimis, konieczne jest wykazanie bezpośredniego związku między przeznaczeniem pieniędzy z ZFRON a poprawą sytuacji konkretnego niepełnosprawnego pracownika. Tymczasem pracodawca nie dał przekonującego uzasadnienia, co prowadzi do wniosku, że poniesiony wydatek służy jedynie podniesieniu komfortu pracy w przedsiębiorstwie i unowocześnieniu procesu technologicznego piekarni, a zatem nie może być pokryty ze środków funduszu.
Firma złożyła skargę do WSA, zarzucając fiskusowi błędną wykładnię przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie ZFRON (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1023). Sąd stwierdził, że była ona uzasadniona i uchylił zaskarżone postanowienie. Jego zdaniem nie można się zgodzić z stanowiskiem izby skarbowej, że sporne wydatki nie miały związku z niepełnosprawnością pracowników.
WSA powołał się na przepisy rozporządzenia, które nie precyzuje, na czym ma polegać dostosowanie stanowiska pracy, w szczególności nie określa rodzajów i maszyn, które można kupić w ramach indywidualnych programów rehabilitacji. Podkreślił, że z tych sporządzonych dla wspomnianych pracowników wynika, że dzięki zakupowi nowego sprzętu zostanie ograniczony ich wysiłek fizyczny i zminimalizowane uciążliwości mające negatywny wpływ na stan ich zdrowia. Dlatego w rozpatrywanej sprawie spełniony został wymóg dotyczący wydatku ZFRON, który musi mieć na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych związanych z niepełnosprawnością pracownika.
ORZECZNICTWO
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 13 sierpnia 2019 r., sygn. akt I SA/Bd 334/19.