Osoby z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności nie będą mogły otrzymać na jego podstawie świadczenia uzupełniającego
Zgodnie z ustawą z 31 lipca 2019 r. świadczenie uzupełniające będzie przysługiwać osobom, które skończyły 18 lat i stwierdzono u nich niezdolność do samodzielnej egzystencji. Oznacza to, że sprawność ich organizmu jest naruszona w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Potwierdzeniem tego będzie posiadanie i dołączenie do wniosku jednego z wymienionych w ustawie orzeczeń. Są to orzeczenia:
- o niezdolności do samodzielnej egzystencji,
- o całkowitej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji,
- o zaliczeniu do I grupy inwalidów – wydane przed 1 września 1997 r. przez komisję lekarską do spraw inwalidztwa i zatrudnienia,
- o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji,
- o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji.
Orzeczenia te są wydawane przez lekarzy orzeczników ZUS, KRUS i zakładów emerytalnych służb mundurowych.
Wprowadzenie wymogu ich posiadania oznacza, że żadne inne orzeczenia, w tym te o stopniu niepełnosprawności (lekkim, umiarkowanym, znacznym), wydawane przez powiatowe zespoły ds. orzekania, nie będą dawały prawa do ubiegania się o 500+. W konsekwencji osoby, które dotychczas nie miały żadnego orzeczenia lub posiadające orzeczenie, które nie jest jednym z tych wskazanych w ustawie, będą musiały razem z wnioskiem o świadczenie uzupełniające złożyć dokumenty pozwalające na stwierdzenie, czy są niezdolne do samodzielnej egzystencji.
ZUS informuje, że w tym celu trzeba dołączyć do wniosku zaświadczenie o stanie zdrowia (wydane przez lekarza nie wcześniej niż miesiąc przed złożeniem go w oddziale zakładu), a także dokumentację medyczną i inne dokumenty mające znaczenie dla wydania orzeczenia. Wśród nich może być m.in. historia choroby, kserokopie kart informacyjnych, karta badania profilaktycznego, dokumentacja rehabilitacji leczniczej lub zawodowej. Warto też dodać orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, bo wraz z pozostałymi dokumentami dotyczącymi stanu zdrowia może pomóc w ustaleniu, czy osoba jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.
Lekarz orzecznik ZUS będzie mógł wydać orzeczenie wyłącznie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku. Jeśli nie będzie wystarczająca, może zostać uzupełniona np. o opinię lekarza konsultanta, wyniki dodatkowych badań, obserwacji szpitalnej lub o bezpośrednie badanie stanu zdrowia osoby niepełnosprawnej, która odbędzie się w wyznaczonym terminie w oddziale zakładu lub gdy jej stan zdrowia na to nie pozwala, w miejscu zamieszkania. Jeśli decyzja w sprawie orzeczenia i uznania osoby za niezdolną do samodzielnej egzystencji będzie negatywna, można od niej złożyć sprzeciw do komisji lekarskiej zakładu w ciągu 14 dni od jej doręczenia.
Zaświadczenie o stanie zdrowia należy złożyć na druku OL-9, którego wzór jest dostępny na stronie internetowej ZUS