Umowa-zlecenia należy do umów cywilnoprawnych, które działają według przepisów Kodeksu cywilnego (artykuły 734-751). Stronami tego typu umowy są: przyjmujący zlecenie (zleceniobiorca) i dający zlecenie (zleceniodawca). Umowa-zlecenie jest umową starannego działania. Wykonujący zlecone czynności jest zobowiązany do sumiennego, odpowiedzialnego działania na rzecz zleceniodawcy. Standardowa umowa tego typu zawiera: określenie stron (dający zlecenie i przyjmujący zlecenie), wymienia czynności objęte zleceniem, wysokość wynagrodzenia za wykonane czynności (płatne na podstawie wystawionego rachunku) oraz czas trwania umowy.
Umowa-zlecenia nie tworzy stosunku pracy (pracodawca-pracownik). Zleceniobiorca nie jest pracodawcą, a zleceniobiorca nie jest pracownikiem. W konsekwencji zleceniobiorca nie jest uprawniony do urlopu wypoczynkowego oraz nie korzysta z innym praw, które na mocy przepisów Kodeksu pracy przysługują pracownikowi.
Zapis w umowie o przerwie w świadczeniu usług. Aby zleceniobiorca mógł skorzystać z porównywalnego rozwiązania należy w treści umowy-zlecenia zawrzeć zapis o odpłatnej przerwie w świadczeniu usług, która będzie przysługiwała zleceniobiorcy. Dodatkowo należy zastrzec, że przerwa ta nie będzie skutkowała obniżeniem wynagrodzenia z tytułu umowy. Dzięki takiemu zapisowi w umowie cywilnoprawnej zleceniobiorca będzie miał prawo do swoistego rodzaju urlopu wypoczynkowego.
Jeśli w ramach umowy-zlecenia wykonywana jest praca w rozumieniu Kodeksu pracy, wówczas możliwe jest wniesienie do miejscowo właściwego sądu pozwu o ustalenie istnienia stosunku pracy. Czym jest praca w rozumieniu Kodeksu pracy? Mówi o tym art. 22 k.p., który stanowi, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.