Wykonywanie pracy przez rodzica w państwie, w którym przebywa, nie jest konieczne do tego, aby mógł się w nim ubiegać o świadczenia na dzieci mieszkające w innym kraju UE.
Tak uznał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), który rozpatrywał pytanie skierowane przez High Court w Irlandii. Sprawa dotyczyła obywatela Rumunii, który wnioskował o przyznanie świadczeń rodzinnych na dwoje dzieci mieszkających w kraju ojczystym. Mężczyzna pracował w Irlandii w latach 2003–2009, a potem do marca 2010 r. otrzymywał zasiłek dla bezrobotnych o charakterze składkowym. Następnie otrzymał prawo do świadczenia nieskładkowego (kwiecień 2010 – styczeń 2013) i wreszcie świadczenia chorobowego (2013–2015).
Irlandzka instytucja wydała decyzję przyznającą mu wprawdzie pieniądze na dzieci, ale z wyjątkiem okresu od 2010 do 2013 r., uzasadniając to tym, że mężczyzna nie spełniał wówczas żadnej z przesłanek, od której zależy uzyskiwanie świadczeń rodzinnych, bo nie wykonywał wtedy pracy najemnej ani nie pobierał świadczeń o charakterze składkowym. Obywatel Rumunii zaskarżył tę decyzję do High Court. Sąd rozpatrując spór, postanowił zaś zwrócić się do TSUE z pytaniem, jak należy interpretować rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Sprowadzało się ono do tego, czy możliwość otrzymywania przez osobę, która mieszka w danym kraju UE, świadczenia na dzieci przebywające w innym kraju członkowskim jest uzależniona od tego, czy w nim pracuje lub jest jej wypłacana pomoc pieniężna w następstwie wykonywania pracy.
TSUE wydając wyrok stwierdził, że na podstawie wspomnianego rozporządzenia rodzic ma prawo do świadczeń rodzinnych zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego, w tym dla członków rodziny, którzy zamieszkują w innym kraju, tak jakby przebywali razem w tym pierwszym. Jego przepisy nie wymagają, aby taka osoba miała szczególny status, np. pracownika najemnego, do uzyskania uprawnienia do świadczeń na dzieci. Ponadto trybunał wskazał, że z kontekstu i celu rozporządzenia wynika, że wsparcie dla dzieci mieszkających w innym państwie może być należne z różnych tytułów, a nie tylko z uwagi na zatrudnienie rodzica. Dodatkowo podkreślił, że intencją twórców unijnych przepisów było to, aby prawo do świadczeń rodzinnych nie było ograniczone wyłącznie do pracowników, ale rozszerzone na inne kategorie osób. Dlatego też TSUE orzekł, że możliwość ubiegania się przez rodzica o świadczenia we właściwym państwie członkowskim dla dzieci mieszkających w drugim nie jest uzależniona od wykonywania przez niego pracy ani od wypłacania mu pomocy finansowej z powodu lub w następstwie takiego zatrudnienia. ©℗

orzecznictwo

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 7 lutego 2019 r. w sprawie C-322/17, Eugen Bogatu/Minister for Social Protection. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia