Pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy. Kodeks pracy nie definiuje jednak tego pojęcia. Dlatego na tym tle dochodzi często do sporów między stronami stosunku pracy. Warto zastanowić się więc, jaka działalność pracownika może być uznana za działalność konkurencyjną?
Przepisy kodeksu pracy dopuszczają wprowadzenie umownego zakazu konkurencji, różnicując jedynie jego warunki w zależności od tego, czy zakaz obowiązuje w czasie czy też po ustaniu stosunku pracy. Przedmiotem takiego zakazu jest w każdym przypadku prowadzenie działalności konkurencyjnej lub świadczenie pracy na rzecz podmiotu konkurencyjnego. Rzeczywiście kodeks pracy nie precyzuje, co oznacza sformułowanie działalność konkurencyjna. Istotną kwestią jest zatem dookreślenie tego pojęcia.
Biorąc pod uwagę dorobek nauk ekonomicznych, a w szczególności stosownych w nich definicji rynku, przez działalność konkurencyjną rozumieć należy taką działalność, w której podmioty oferują taki sam typ produktów (usług) lub ich substytuty, o tych samych lub zbliżonych walorach użytkowych, oferowanych odbiorcom posiadającym te same oczekiwania na wspólnym obszarze geograficznym.
Definicja ta stara się uwypuklić fakt, że konkurencja zachodzi o tyle, o ile konkurujące podmioty mają tych samych adresatów i nie ogranicza się jedynie do wspólnoty produktów. Z oczywistych powodów obejmuje ona substytuty oraz uwzględnia element geograficzny. Zwraca uwagę również na to, że oferowanie takiego samego co do rodzaju produktu na tym samym rynku nie oznacza, że zachodzi konkurencyjność. Obrazując sytuację przykładem, producent tych samych co do rodzaju produktów użytkowych nie konkuruje z producentem tych samych produktów o charakterze ekskluzywnym, które w ocenie specjalistów od marketingu służą zaspokajaniu potrzeby prestiżu i są nabywane właśnie z tego właśnie powodu, a nie celem wykorzystania walorów użytkowych towarów.
Zwrócić uwagę należy również na podobną definicję konkurencji zawartą w ustawie z 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. nr 30, poz. 331 z późn. zm.). Ustawa ta definiuje konkurenta jako przedsiębiorcę, który wprowadza lub może wprowadzić albo nabywa lub może nabywać, w tym samym czasie, towary na rynku właściwym. Rynek właściwy to z kolei rynek towarów, które ze względu na ich przeznaczenie, cenę oraz właściwości, w tym jakość, są uznawane przez ich nabywców za substytuty oraz są oferowane na obszarze, na którym, ze względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie barier dostępu do rynku, preferencje konsumentów, znaczące różnice cen i kosztów transportu, panują zbliżone warunki konkurencji.