Oddajemy w Państwa ręce drugą, ostatnią część komentarza do najnowszych zmian w przepisach dotyczących zatrudniania cudzoziemców (tj. w ustawie o cudzoziemcach, które zostały wprowadzone ustawą z 24 listopada 2017 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw; Dz.U. z 2018 r. poz. 107). Podobnie jak w przypadku pierwszej części większość zmian weszła w życie już 12 lutego 2018 r., niektóre jednak zaczną obowiązywać dopiero 1 stycznia 2019 r.
Pierwsza część komentarza dotyczyła przede wszystkim nowych zezwoleń, które stanowią implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/66/UE z 15 maja 2014 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa (Dz. Urz. UE L 157 z 27.05.2014, str. 1). Druga część dotyczy zaś nowelizacji dotychczasowych postępowań i zezwoleń legalizujących pobyt cudzoziemców w Polsce. Zmiany objęły również przepisy dotyczące wydalania cudzoziemców przebywających na terytorium Polski nielegalnie. Część zmian stanowi konsekwencję wyroków wydanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach migracyjnych, a inne przepisy zostały zmienione w celu ujednolicenia pojęć stosowanych w ustawie oraz wyeliminowania nieścisłości językowych prowadzących do problemów interpretacyjnych.
Ustawodawca wprowadził również udogodnienia w ramach samej procedury uzyskiwania zezwoleń, m.in. w zakresie pobierania odcisków linii papilarnych cudzoziemców oraz określania terminów stawiennictwa cudzoziemców w urzędzie w sytuacji, gdy nie składali oni wniosków osobiście. Doprecyzowane zostały też kwestie dotyczące legalizacji pobytu nieletnich.
Jak wskazaliśmy już w pierwszej części komentarza, to nie koniec zmian w prawie migracyjnym. Rząd pracuje bowiem nad nowelizacjami mającymi usprawnić i ułatwić procedury udzielania zezwoleń pracowników i studentów z zagranicy.
Na zielono zaznaczyliśmy nowe przepisy obowiązujące od 12 lutego 2018 r.
Na czerwono te, które będą obowiązywać od 1 stycznia 2019 r.
DZIAŁ V
Zezwolenie na pobyt czasowy
ROZDZIAŁ 5
Zezwolenie na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności gospodarczej
Art. 142. [Cel pobytu, warunki udzielenia zezwolenia]
1. Zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności gospodarczej udziela się cudzoziemcowi, jeżeli celem jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie przepisów obowiązujących w tym zakresie na tym terytorium oraz spełnione są następujące warunki:
1-2. [...]
3) podmiot, który prowadzi działalność gospodarczą:
a) w roku podatkowym poprzedzającym złożenie wniosku o udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na pobyt czasowy w celu prowadzenia działalności gospodarczej osiągnął dochód nie niższy niż 12-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w województwie, w którym podmiot ten ma siedzibę lub miejsce zamieszkania, w roku poprzedzającym złożenie wniosku, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, lub zatrudnia na czas nieokreślony i w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej przez okres 1 roku poprzedzającego złożenie wniosku co najmniej 2 pracowników będących obywatelami polskimi lub cudzoziemcami, o których mowa w art. 87 ust. 1 pkt 1–9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub
b) wykaże, że posiada środki pozwalające na spełnienie w przyszłości warunków określonych w lit. a lub prowadzi działania pozwalające na spełnienie w przyszłości tych warunków, w szczególności przyczyniające się do wzrostu inwestycji, transferu technologii, wprowadzania korzystnych innowacji lub tworzenia miejsc pracy.
2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się również do utworzonej przez cudzoziemca spółki komandytowej, komandytowo-akcyjnej, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej albo do spółki, do której cudzoziemiec przystąpił lub której udziały lub akcje objął lub nabył.
3. [...]
komentarz
●Wprowadzona nowelizacja ust. 1 pkt 3a komentowanego przepisu wynika ze zmiany brzmienia art. 30 ust. 2 ustawy z 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Przepis ten jest podstawą do ustalania przychodów podmiotu, w którym cudzoziemiec prowadzi działalność, w celu uzyskania zezwolenia na pobyt. Przed nowelizacją do obowiązków prezesa Głównego Urzędu Statystycznego należało ogłaszanie co pół roku w „Monitorze Polskim” informacji dotyczacej wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w województwach. W nowelizacji ustawodawca zdecydował się na odwołanie wprost do wynagrodzenia w trzecim kwartale roku poprzedzającego złożenie wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 30 ust. 2 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego prezes Głównego Urzędu Statystycznego ma obowiązek ogłosić wysokość przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w województwach za ubiegły rok tylko raz – do końca IV kwartału każdego roku.
●Z kolei w ust. 2 doprecyzowano zakres podmiotowy powyższej zmiany, to jest odniesiono go do utworzonej przez cudzoziemca spółki komandytowej, komandytowo-akcyjnej, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjnej albo do spółki, do której cudzoziemiec przystąpił lub której udziały lub akcje objął lub nabył.