Dzisiaj przedstawiamy drugą część komentarza do przepisów ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych obejmującą art. 7–13.
Artykuł 7 w zakresie obliczania i wypłacania zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego oraz zasiłku wyrównawczego odsyła do przepisów ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1368; dalej: ustawa zasiłkowa). Komentowana ustawa i właśnie ustawa zasiłkowa są ze sobą ściśle powiązane, świadczenia wypadkowe mają zaś swoje odpowiedniki w świadczeniach chorobowych.
W art. 8 ustawa precyzuje różnice między zasiłkiem chorobowym z ubezpieczenia chorobowego a zasiłkiem chorobowym z omawianego ubezpieczenia wypadkowego, wprowadzając łagodniejsze zasady jego nabywania. Przede wszystkim warunkiem jego otrzymania nie jest upływ okresu wyczekiwania, ponieważ przysługuje on od pierwszego dnia podlegania temu ubezpieczeniu.
Ustawa z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (cz. 2)>>
Z kolei art. 9 określa sposób ustalania wysokości zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. Zgodnie z ogólną zasadą podstawę wymiaru zasiłku stanowi podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne. W przeciwieństwie do zasiłku chorobowego z ubezpieczenia chorobowego, to samo świadczenie pobierane z funduszu wypadkowego wynosi już 100 proc. podstawy wymiaru.
Zgodnie z art. 10 prawa do zasiłków z ubezpieczenia wypadkowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego ustalają i świadczenia te wypłacają ci płatnicy, którzy są również zobowiązani do ustalania prawa do zasiłków z ubezpieczenia chorobowego. W pozostałych przypadkach zadania te wykonuje ZUS.
Warunki przyznawania jednorazowego odszkodowania określa art. 11. Przysługuje ono ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Postępowanie w sprawie ustalenia prawa do świadczenia regulują przepisy wykonawcze do ustawy.
W art. 12 znajdziemy natomiast szczegółowe określenie, jak określa się wysokość jednorazowego odszkodowania. Zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w tym artykule za każdy procent uszczerbku na zdrowiu przysługuje kwota w wysokości 20 proc. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Procent ten jest określany przez lekarza orzecznika ZUS na podstawie szczegółowych przepisów i wytycznych znajdujących się w przepisach wykonawczych do ustawy.
Na podstawie art. 13 prawo do jednorazowego odszkodowania przysługuje także członkom rodziny osoby, która zmarła w wyniku wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Prawo do takiego odszkodowania będzie miała także rodzina zmarłego rencisty otrzymującego rentę wypadkową. Krąg uprawnionych do tego świadczenia zakreślono dość szeroko, obejmuje on bowiem nie tylko małżonka i dzieci, lecz także rodziców, ojczyma, macochę czy osoby przysposabiające, o ile spełniają jeszcze dodatkowe warunki.
TYDZIEŃ Z KOMENTARZAMI – BAZA PUBLIKACJI
Dotychczas w tygodniku Kadry i Płace komentowaliśmy m.in. ustawy:
● z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych
● z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
● z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców
● z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych
● z 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych
● z 13 lipca 2006 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy
● z 13 kwietnia 2007 r. o PIP
● z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach
● z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
● z 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę
● z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
● z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych
● z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy