Porozumienie stron stosunku pracy o rozwiązaniu umowy jest kontraktem w rozumieniu ogólnych przepisów prawa cywilnego. Kiedy dochodzi do skutecznego rozwiązania umowy, jeśli z inicjatywą zakończenia zatrudnienia występuje pracownik?
Wystąpienie pracownika z propozycją rozwiązania umowy o pracę stanowi ofertę zgodnego rozwiązania stosunku pracy. Powinna być ona sformułowana w taki sposób, aby umowa mogła dojść do skutku bez przeprowadzania dalszych negocjacji. Istotnymi postanowieniami kontraktu w sprawie rozwiązania stosunku pracy jest przede wszystkim określenie trybu rozwiązania umowy i zaproponowanie terminu, w jakim powinno ono nastąpić.
Złożenie przez pracownika oferty rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron upoważnia pracodawcę do jej przyjęcia lub odrzucenia. Przychylenie się do wniosku pracownika skutkować będzie rozwiązaniem umowy na mocy zgodnych oświadczeń woli. Odmowa przyjęcia oferty nie stanowi jednak ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika (por. wyr. SN z 27 marca 2000 r., I PKN 557/99, OSNP 2001 nr 16, poz. 511).
Jeśli pracownik w piśmie zawierającym ofertę rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron wyraźnie określił termin, w którym ma nastąpić rozwiązanie umowy, nastąpi ono tylko w przypadku złożenia przez pracodawcę oświadczenia woli o przyjęciu złożonej propozycji przed upływem wskazanego terminu. Jeżeli pracodawca, mimo zgody na rozwiązanie umowy o pracę w tym trybie, zaproponuje jednak inny termin jej rozwiązania, jego oświadczenie należy potraktować jako nową ofertę, która doprowadzi do rozwiązania umowy, jeśli pracownik ją przyjmie.
Pismo pracownika skierowane do pracodawcy, zawierające prośbę o rozwiązanie stosunku pracy, ale bez określenia sposobu i terminu rozwiązania umowy, nie może być traktowane jako oferta rozwiązania umowy za porozumieniem stron. To zaproszenie do rokowań (rozpoczęcia negocjacji) w sprawie zakończenia łączącego strony stosunku pracy. W takiej sytuacji o zawarciu porozumienia można mówić dopiero wówczas, gdy obie strony uzgodnią wszystkie postanowienia, które były przedmiotem rozmów (por. wyr. SN z 15 lipca 2008 r., III PK 9/08, OSNP 2009 nr 23–24, poz. 313).