Jednym z aspektów ochrony pracownic w ciąży jest przyznanie im określonych przywilejów w zakresie czasu pracy. O jakich ograniczeniach musi pamiętać pracodawca, organizując czas pracy pracownicy spodziewającej się dziecka?
Pracownicy w ciąży nie wolno zatrudniać w godzinach nadliczbowych (art. 178 k.p.). Zakaz ten dotyczy zarówno pracy w nadgodzinach ze względu na konieczność prowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia ludzkiego, ochrony mienia albo usunięcia awarii, jak i z powodu szczególnych potrzeb pracodawcy. Niedopuszczalne jest również organizowanie pracy kobiet w ciąży w porze nocnej. Zakaz ten skutkuje koniecznością odpowiedniej zmiany rozkładu czasu pracy pracownicy wykonującej dotychczas pracę w takiej porze. Jeżeli okaże się to niemożliwe lub niecelowe, pracodawca musi zapewnić pracownicy inną pracę, której wykonywanie nie przypada na porę nocną, a w ostateczności zwolnić ją na czas niezbędny z obowiązku świadczenia pracy.
Czas pracy kobiet w ciąży zatrudnionych w systemie równoważnego czasu pracy, w ruchu ciągłym, systemie pracy weekendowej oraz systemie skróconego tygodnia pracy nie może przekraczać ośmiu godzin na dobę (art. 148 k.p.). Wyznaczenie przez ustawodawcę maksymalnego czasu pracy w skali doby rodzi po stronie pracodawcy obowiązek skrócenia czasu pracy kobiety w ciąży, pracującej dotychczas w przedłużonym dobowym wymiarze czasu pracy, tak aby wykonywała ona pracę nie dłużej niż przez osiem godzin na dobę. Takie działanie nie może jednak wpłynąć niekorzystnie na sytuację płacową pracownicy. Zachowuje ona prawo do wynagrodzenia za czas nieprzepracowany w związku ze zmniejszeniem wymiaru jej czasu pracy. Zakazy zatrudniania kobiet w ciąży w nadgodzinach, porze nocnej oraz w przedłużonym dobowym wymiarze czasu pracy to zakazy bezwzględne, niezależne od wniosku czy zgody pracownicy. Zgoda stanowi natomiast wymóg konieczny w przypadku zastosowania wobec pracownicy w ciąży systemu przerywanego czasu pracy.