Zadaniowy system pracy umożliwia pracownikowi samodzielne organizowanie czasu i rozkładu powierzonych mu zadań. Jak prawidłowo ustalić liczbę zadań zlecanych pracownikowi świadczącemu pracę w tym systemie?
Art. 140 kodeksu pracy stanowi, iż zadaniowy system pracy może być stosowany w przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy, pod warunkiem że pracodawca, po porozumieniu z pracownikiem, ustala czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań w taki sposób, aby mieścił się on w wymiarze czasu pracy wynikającym z norm określonych w art. 129 k.p. Oznacza to, że pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze pracy musi mieć wyznaczone zadania w taki sposób, aby mógł je wykonać w ciągu ośmiu godzin na dobę i 40 godzin w pięciodniowym tygodniu pracy.
Stosowanie zadaniowego systemu pracy nie może być wykorzystywane przez pracodawcę, jako narzędzie wymuszające większą efektywność pracowników. Samo nazwanie czasu pracy zadaniowym nie wyłącza bowiem stosowania przepisów o wynagrodzeniu za pracę w godzinach nadliczbowych (wyrok Sądu Najwyższego z 4 sierpnia 1999 r., I PKN 181/99, OSNP 2000/22/810). Jeżeli bowiem pracownik wykonuje codziennie, w określonym przez pracodawcę czasie, polecenia swego przełożonego, bez względu na stosowaną nazwę, nie można przyjąć, by jego czas pracy określały zadania. Dla takiego określenia czasu pracy, poza spełnieniem przesłanek z art. 129 k.p., konieczne jest określenie zadań pracownika, nie doraźnie, każdego dnia pracy, lecz w akcie kreującym treść jego stosunku pracy. W przeciwnym razie, wszyscy pracownicy zatrudnieni byliby w ramach zadaniowego czasu pracy, a przepisy o charakterze gwarancyjnym, regulujące normy czasu pracy pozbawione byłyby znaczenia.
Ponadto, jak to wynika z wyroku SN z 15 marca 2006 r. (II PK 165/05, OSNP 2007/5 – 6/69), w razie stosowania zadaniowego systemu pracy, pracodawca powinien wykazać, że powierzał pracownikowi zadania możliwe do wykonania w czasie pracy wynikającym z norm określonych w art. 129 k.p.
not. MJ