Dodatkowa praca nie może kolidować z obowiązkami żołnierza.
Obowiązuje generalna ustawowa zasada, że żołnierzowi zawodowemu nie wolno podejmować pracy zarobkowej i prowadzić działalności gospodarczej bez zezwolenia właściwego dowódcy. Podkreślić należy, że za pracę zarobkową uważa się pracę świadczoną osobiście w ramach stosunku pracy lub na podstawie innego tytułu, jeżeli jest ona wykonywana przez okres dłuższy niż jeden miesiąc.
Żołnierz zawodowy zainteresowany podjęciem pracy zarobkowej występuje z pisemnym wnioskiem o zezwolenie na wykonywanie tej pracy, drogą służbową, do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz zajmuje stanowisko służbowe lub do której został skierowany w ramach pełnienia zawodowej służby wojskowej w rezerwie kadrowej albo w dyspozycji. Wniosek musi zawierać szczegółowe dane dotyczące m.in. pracodawcy, miejsca pracy i jej charakteru oraz wymiaru czasu pracy. Dowódca jednostki wojskowej może zezwolić żołnierzowi na wykonywanie pracy zarobkowej, jeżeli nie koliduje to z wykonywaniem zadań służbowych przez tego żołnierza, nie narusza jego prestiżu oraz wpływa na podwyższenie kwalifikacji. Dowódca może przed wydaniem zezwolenia zwrócić się o udzielenie dodatkowych informacji do wskazanego przez żołnierza pracodawcy lub do innych organów i podmiotów.
Dodatkowa praca nie może być wykonywana zarówno w jednostce wojskowej, w której żołnierz pełni służbę, jak również innej jednostce wojskowej bezpośrednio podległej dowódcy udzielającemu zezwolenia na pracę.
not. AR
Podstawa prawna
Art. 56 ustawy z 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t.j. Dz.U. z 2010 r. nr 90, poz. 593 z późn. zm.).
Rozporządzenie ministra obrony narodowej z 7 października 2009 r. w sprawie wykonywania pracy zarobkowej lub prowadzenia działalności gospodarczej przez żołnierzy zawodowych (Dz.U. nr 176, poz. 1366).