Uprawnienia do emerytury lub renty z UE nabywa się po roku pracy w kraju unijnym.
Warunkiem ustalenia prawa do świadczenia z zastosowaniem unijnej zasady sumowania okresów ubezpieczenia jest posiadanie w danym państwie UE okresów ubezpieczenia wynoszących co najmniej 1 rok.
Sumowanie okresów ubezpieczenia (lub zamieszkania) ma zastosowanie do polskich świadczeń, do których prawo lub których wysokość zależy od długości okresów ubezpieczenia, czyli do emerytury z dotychczasowego systemu, renty z tytułu niezdolności do pracy, renty rodzinnej po osobach uprawnionych do emerytury lub renty. Sumowanie jest stosowane wtedy, gdy okresy ubezpieczenia przebyte w Polsce nie są wystarczające do nabycia prawa do świadczenia lub jeżeli ustalenie świadczeń za zsumowane okresy ubezpieczenia w Polsce i w innych państwach członkowskich da wyższy wymiar świadczenia emerytalnego lub rentowego.
Inaczej jest, jeżeli chodzi o polskie świadczenie ustalone na podstawie zreformowanych zasad w oparciu o środki zewidencjonowane na koncie emerytalnym, bez konieczności udowodnienia minimalnej długości okresów składkowych i nieskładkowych. Przy obliczaniu takiego świadczenia pod uwagę mogą być wzięte tylko składki opłacone do polskiego systemu ubezpieczeniowego (tylko te zewidencjonowane na koncie emerytalnym w ZUS).