Osoby, które nie pracują, też mają prawo do leczenia z pieniędzy NFZ
Zgodnie z ustawą z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 z późn. zm.), najliczniejszą grupą osób uprawnionych do korzystania z usług finansowanych przez NFZ są osoby objęte powszechnym (obowiązkowym) i dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym i członkowie ich rodziny. Zatem osoba nieucząca się (dziecko, co do zasady, do ukończenia 18. roku życia), czy też niepracująca, może podlegać ubezpieczeniu zdrowotnemu jako członek rodziny ubezpieczonego. Prawo do świadczeń opieki zdrowotnej dla osób, które ukończyły szkołę średnią lub wyższą, wygasa po upływie 4 miesięcy od zakończenia nauki lub skreślenia z listy uczniów lub studentów. Natomiast w stosunku do osób, które przestały pracować, prawo do świadczeń zdrowotnych upływa po 30 dniach od dnia wygaśnięcia obowiązku ubezpieczenia w NFZ.
Ze świadczeń zdrowotnych mogą korzystać również inne niż ubezpieczeni osoby posiadające obywatelstwo polskie i mieszkające w Polsce, które spełniają kryterium dochodowe określone w art. 8 ustawy z 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2008 r. nr 115, poz. 728 z późn. zm.). Dla osób samotnie prowadzących gospodarstwo domowe maksymalny dochód nie może przekraczać 477 zł, natomiast w rodzinie – 351 zł. W takiej sytuacje powinny one złożyć wniosek do burmistrza czy prezydenta miasta o objęcie ubezpieczeniem zdrowotnych. Leczenie takich osób finansuje budżet.
Katarzyna Stępnicka,
aplikant radcowski, Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna, Oddział w Gdańsku
not. DS