To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej.
Urlop wychowawczy jest przerwą w pracy wynikającą z konieczności zapewnienia opieki dziecku w pierwszych latach jego życia. W okresie urlopu rodzice mogą jednak podejmować pracę w niepełnym wymiarze, studiować lub uczestniczyć w szkoleniach.
Zgodnie z kodeksem pracy pracownik zatrudniony co najmniej sześć miesięcy ma prawo do urlopu wychowawczego w wymiarze do trzech lat, ale nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko czwartego roku życia.
Warunkami korzystania z urlopu są zatem: co najmniej sześciomiesięczny okres zatrudnienia oraz opieka nad dzieckiem w wieku poniżej czterech lat.
Do okresu zatrudnienia, wymaganego do nabycia prawa do urlopu wychowawczego, wlicza się także poprzednie okresy zatrudnienia, bez względu na tryb ustania stosunku pracy lub przerwy w zatrudnieniu, a także m.in. okresy pracy nakładczej, w których wykonawca uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości co najmniej 50 proc. najniższego wynagrodzenia obowiązującego w tym czasie.
PRZYKŁAD: PRAWO DO URLOPU
Irena O., matka rocznego Bartka, jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony (dwa lata). U obecnego pracodawcy przepracowała tylko cztery miesiące, ale wcześniej przez kilka lat wykonywała pracę nakładczą, uzyskując wysokie zarobki. W tej sytuacji przysługuje jej prawo do urlopu wychowawczego. Ponieważ jednak jest zatrudniona na czas określony, to urlop wychowawczy może jej zostać udzielony tylko na czas trwania tej umowy.
Pozostało
70%
treści
Reklama
Reklama