Urlop wychowawczy jest przerwą w pracy wynikającą z konieczności zapewnienia opieki dziecku w pierwszych latach jego życia. W okresie urlopu rodzice mogą jednak podejmować pracę w niepełnym wymiarze, studiować lub uczestniczyć w szkoleniach.
Zgodnie z kodeksem pracy pracownik zatrudniony co najmniej sześć miesięcy ma prawo do urlopu wychowawczego w wymiarze do trzech lat, ale nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko czwartego roku życia.
Warunkami korzystania z urlopu są zatem: co najmniej sześciomiesięczny okres zatrudnienia oraz opieka nad dzieckiem w wieku poniżej czterech lat.
Do okresu zatrudnienia, wymaganego do nabycia prawa do urlopu wychowawczego, wlicza się także poprzednie okresy zatrudnienia, bez względu na tryb ustania stosunku pracy lub przerwy w zatrudnieniu, a także m.in. okresy pracy nakładczej, w których wykonawca uzyskiwał wynagrodzenie w wysokości co najmniej 50 proc. najniższego wynagrodzenia obowiązującego w tym czasie.
PRZYKŁAD: PRAWO DO URLOPU
Irena O., matka rocznego Bartka, jest zatrudniona na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony (dwa lata). U obecnego pracodawcy przepracowała tylko cztery miesiące, ale wcześniej przez kilka lat wykonywała pracę nakładczą, uzyskując wysokie zarobki. W tej sytuacji przysługuje jej prawo do urlopu wychowawczego. Ponieważ jednak jest zatrudniona na czas określony, to urlop wychowawczy może jej zostać udzielony tylko na czas trwania tej umowy.

To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej.