Przepisy prawa pracy w szczególny sposób traktują wybrane kategorie pracowników, chroniąc trwałość ich stosunku pracy. Ochrona ta polega na ustanowieniu zakazu wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z takim pracownikiem, na obwarowaniu takiego zwolnienia określonymi warunkami (np. uzależnienie go od zgody właściwego przedstawicielstwa zakładowego lub innego wskazanego w przepisach podmiotu) albo na dopuszczeniu do niego wyłącznie w określonym ustawą trybie. W pewnych sytuacjach ochrona ta jednak ulec może znacznemu ograniczeniu lub jest uchylana w całości.
Kiedy osiągnięcie wieku przedemerytalnego chroni przed zwolnieniem
Jedną z grup, której stosunek pracy jest chroniony, są pracownicy w tzw. wieku przedemerytalnym. Zgodnie z art. 39 k.p. pracodawca nie może bowiem wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż cztery lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.
Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określa powszechny wiek emerytalny. Dla kobiet wynosi on 60 lat, a dla mężczyzn 65 lat. Jego osiągnięcie uprawnia pracownika do nabycia prawa do tzw. normalnej emerytury. Należy jednak pamiętać, że w stosunku do niektórych pracowników obowiązuje niższy od powszechnego wiek emerytalny, w związku z czym korzystają oni z omawianej ochrony w okresie czterech lat przed jego osiągnięciem.
Oprócz osiągnięcia wieku przedemerytalnego drugim warunkiem stosowania ochrony z art. 39 k.p. jest odpowiedni staż pracy. Pracownik musi bowiem posiadać okres zatrudnienia umożliwiający mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem przez niego wieku emerytalnego. Nie będzie więc mógł skorzystać z ochrony pracownik, któremu wprawdzie brakuje niespełna cztery lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, ale wraz z jego osiągnięciem nie będzie legitymował się okresem zatrudnienia uprawniającym do emerytury.

To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej