Zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne wypłacane po ustaniu zatrudnienia nie mogą być wliczane do podstawy wymiaru emerytury.
Pod koniec listopada 2006 r. ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie jej prawa do emerytury. Wskazała w nim dziesięć kolejnych lat kalendarzowych (tj. 1996–2005) jako okres, z którego wynagrodzenie ma stanowić podstawę obliczenia jej emerytury. Do wniosku dołączyła dokumenty, z których wynikało, że do 28 maja 2005 r. była zatrudniona. Po ustaniu stosunku pracy, tj. od 2 czerwca 2005 r. do 30 listopada 2005 r., pobierała zasiłek chorobowy, a później świadczenie rehabilitacyjne. Przy obliczaniu emerytury ZUS nie uwzględnił zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego wypłaconych po zakończeniu zatrudnienia. Wnioskodawczyni złożyła więc odwołanie. Sąd okręgowy nie zgodził się jednak z jej stanowiskiem. W jego ocenie zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne były wypłacane po ustaniu ubezpieczenia społecznego, a zatem w okresie, w którym nie pobierano składek od tych świadczeń. Z tego powodu nie mogą być wliczone do podstawy wymiaru emerytury.
Wnioskodawczyni od tego wyroku złożyła apelację, domagając się ustalenia wyższej emerytury. Sąd apelacyjny przy rozpatrywaniu sprawy miał wątpliwości dotyczące interpretacji art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W myśl jego postanowień do podstawy wymiaru emerytury lub renty dolicza się kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty m.in. zasiłków chorobowych i świadczeń rehabilitacyjnych. Nie zaznaczono w nim, że wliczenie tych świadczeń do podstawy obliczenia emerytury może mieć zastosowanie tylko wtedy, gdy są wypłacone w czasie stosunku pracy. Zdaniem sądu apelacyjnego przyczyną kontrowersji jest użycie w przepisie terminu ubezpieczony. Tym bardziej że zgodnie z definicją ustawową jest to osoba podlegająca ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym. Z kolei stosownie do przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu podlega m.in. osoba będąca pracownikiem, tj. pozostająca w stosunku pracy. Zgodnie z taką interpretacją wnioskodawczyni po ustaniu zatrudnienia nie miała już statusu osoby ubezpieczonej.
Ponieważ w podobnych sprawach były wydawane rozbieżne wyroki, sąd apelacyjny zwrócił się do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie, czy zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne wypłacane po ustaniu stosunku pracy podlega wliczeniu do podstawy wymiaru emerytury w danym roku kalendarzowym wskazanym do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia. Sąd Najwyższy w podjętej uchwale stwierdził, że nie jest to możliwe. W przeciwnym razie doszłoby do zachwiania równowagi w obowiązującym systemie emerytalnym.
Sygn. akt III UZP 1/09