Przepisy niepozwalające uzyskiwać dofinansowania do wynagrodzenia niepełnosprawnego pracownika, który ma świadczenie emerytalne, nie mogą być interpretowane w zależności od tego, na jakiej podstawie prawo do niego zostało ustalone.
Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny (NSA), który odrzucił dwie skargi kasacyjne złożone przez osobę prowadzącą aptekę. Pracodawca ten starał się o dopłaty do pensji osoby z uszczerbkiem na zdrowiu, ale Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON) odmówił mu przyznania subsydiów płacowych. Jako podstawę tej decyzji wskazał art. 26a ust. 1a1 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. poz. 721 ze zm.). Zgodnie z nim dofinansowanie nie przysługuje na pracowników zaliczonych do umiarkowanego lub lekkiego stopnia dysfunkcji zdrowotnej z ustalonym prawem do emerytury.
Skarżący, który nie zgodził się z tą decyzją, odwołał się do ministra rodziny pracy i polityki społecznej. Argumentował, że PFRON błędnie zinterpretował wspomniany przepis, bo w przypadku jego podwładnego nie ma on zastosowania. Pracownik nie osiągnął bowiem wieku emerytalnego. Świadczenie z ZUS otrzymuje zaś z tytułu opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny i zostało mu przyznane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz.U. nr 28 poz. 149 ze zm.). Resort rodziny nie uwzględnił jednak odwołania pracodawcy. Takie samo rozstrzygnięcie zapadło w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie, który również odrzucił jego skargi. W uzasadnieniu podkreślił, że art. 26a ust. 11 pkt 1 obejmuje swoim zastosowaniem wszystkie osoby, które mają ustalone prawo do emerytury, niezależnie od jej rodzaju.
Swoje zarzuty nieprawidłowej wykładni tego przepisu pracodawca powtórzył w kasacji złożonej do NSA, ale tu również zostały oddalone. W ocenie NSA sąd niższej instancji właściwie ustalił zakres art. 26a ust. 11 pkt 1 i prawidłowo go zinterpretował jako dotyczący nie tylko emerytur przewidzianych w przepisach o emeryturach i rentach z FUS, które należą się po osiągnięciu odpowiedniego wieku oraz okresu zatrudnienia, ale również tych przysługujących na podstawie innych regulacji.
– Wbrew temu co twierdził skarżący, ustawodawca posłużył się sformułowaniem o prawie do emerytury w ogólności, niezależnie od tytułu oraz funkcji jaką ma pełnić – mówił Wojciech Kręcisz, sędzia NSA.
Dodał, że gdyby jego intencje były inne, kwestia ta zostałaby uwzględniona w przepisach ustawy rehabilitacyjnej. Ponadto NSA powołał się na wykładnię historyczną, która przemawiała za wprowadzeniem art. 26a ust. 11 pkt 1. Sejm uznał wtedy, że przyznawanie dopłat do pensji osób ze świadczeniami emerytalnymi godzi w zasady konkurencyjności na rynku zatrudnienia i dlatego zdecydował się na ograniczenia w tym zakresie.
ORZECZNICTWO
Wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 grudnia 2016 r., sygn. akt II GSK 998/15 i II GSK 999/15. www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia
