Przed ustaleniem wysokości zasiłku chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, wyrównawczego i świadczenia rehabilitacyjnego trzeba najpierw ustalić podstawę ich wymiaru. Stanowi ją zwykle przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracownika wypłacone za okres 12 miesięcy. Jeśli zatrudnienie trwa krócej niż rok, podstawę ustala się z pełnych miesięcy kalendarzowych wykonywania pracy. Do podstawy wymiaru świadczeń z ubezpieczenia chorobowego wlicza się oprócz wynagrodzenia zasadniczego premie, nagrody i inne dodatki, jeśli były od nich opłacane składki i w okresie pobierania zasiłków przysługiwały w zmniejszonej wysokości.
Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego z ubezpieczenia chorobowego dla pracowników stanowi jego przeciętne miesięczne wynagrodzenie, wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych, poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Na zasadach określonych dla zasiłku chorobowego (omówionych niżej) ustala się również podstawę wymiaru pozostałych zasiłków - macierzyńskiego, opiekuńczego, wyrównawczego i świadczenia rehabilitacyjnego oraz wynagrodzenia za czas choroby przysługującego na podstawie art. 92 kodeksu pracy.
Wynagrodzenie pracownika to jego przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe.

Zobacz pełną treść artykułu - Tygodnik Prawa Pracy i Ubezpieczeń w eGP