W ubiegłym tygodniu omówiłem niektóre podstawowe aspekty zatrudniania pracowników tymczasowych, dziś odniosę się do następnych zagadnień: jaki rodzaj pracy może być powierzony pracownikowi tymczasowemu, jakie są maksymalne okresy pracy na rzecz jednego pracodawcy użytkownika oraz omówię związane z tym prawo pracownika tymczasowego do informacji o wolnych stanowiskach pracy u pracodawcy użytkownika.

Ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. nr 166, poz. 1608 z późn. zm.) wprowadza limity, mające zapobiec sytuacji stałego korzystania przez pracodawcę użytkownika z pracy pracownika tymczasowego, kiedy de facto dysponuje on wolnymi etatami. Informowanie o wolnych stanowiskach pracy pozostaje również o tyle istotne, że część pracodawców właśnie spośród pracowników tymczasowych, którzy świadczyli pracę na ich rzecz, rekrutuje nowych pracowników etatowych. Także pracownicy tymczasowi traktują często pracę tymczasową jako możliwość zdobycia zaufania nowego pracodawcy.
Ustawa określa zakres prac, które nie mogą być powierzone pracownikowi tymczasowemu. Do tego zakresu należą prace:
- szczególnie niebezpieczne;
- na stanowisku, na którym jest zatrudniony pracownik pracodawcy użytkownika, w okresie uczestniczenia tego pracownika w strajku;
- na stanowisku, na którym, w okresie ostatnich trzech miesięcy poprzedzających przewidywany termin rozpoczęcia wykonywania pracy tymczasowej przez pracownika tymczasowego, był zatrudniony pracownik pracodawcy użytkownika, z którym został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.
Poza wskazanymi ograniczeniami pracownik tymczasowy może wykonywać każdą pracę. Ustawa ogranicza jednak długość okresu jej świadczenia, przewidując, iż w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy łączny okres wykonywania pracy tymczasowej przez pracownika tymczasowego na rzecz jednego pracodawcy użytkownika nie może przekroczyć 12 miesięcy. To ustawowe skrócenie okresu, przez jaki pracownik tymczasowy może świadczyć pracę na rzecz jednego pracodawcy użytkownika, trzeba kwalifikować jako jeden z głównych elementów charakteryzujących pracę tymczasową i jej cel. Od powyższych limitów istnieją jednak wyjątki.
Jeżeli pracownik tymczasowy będzie wykonywać w sposób ciągły na rzecz danego pracodawcy użytkownika pracę tymczasową obejmującą zadania, których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez tego pracodawcę użytkownika, maksymalny okres wykonywania pracy tymczasowej będzie mógł wynosić do 36 miesięcy. W takim jednak wypadku pracownik tymczasowy może być ponownie skierowany do wykonywania pracy tymczasowej u tego samego pracodawcy użytkownika nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy.
Pracodawca użytkownik ma obowiązek informowania pracownika tymczasowego, w sposób przyjęty u danego pracodawcy użytkownika, o wolnych stanowiskach pracy, na których zamierza on zatrudnić pracowników. Ustawa określa także, że ustalenie między agencją pracy tymczasowej a pracodawcą użytkownikiem warunku niezatrudnienia pracownika tymczasowego przez pracodawcę użytkownika po zakończeniu wykonywania pracy tymczasowej jest nieważne. Stwarza tym samym pracownikom tymczasowym szansę na znalezienie stałego zatrudnienia, a pracodawcy użytkownikowi, który w perspektywie będzie zwiększać zatrudnienie, szansę na znalezienie pracownika.
BARTŁOMIEJ RACZKOWSKI
partner w Bartłomiej Raczkowski Kancelaria Prawa Pracy
Bartłomiej Raczkowski, partner w Bartłomiej Raczkowski Kancelaria Prawa Pracy / DGP