Tak. Ustalona podstawa wymiaru zasiłku, którą stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracownika, w zasadzie nie ulega zmianie w chorobie. Jest tak również, gdy niezdolność do pracy trwa na przełomie roku kalendarzowego. Od tej zasady są jednak wyjątki. Jeden z nich dotyczy sytuacji, gdy podstawa wymiaru zasiłku jest niższa od gwarantowanej przez przepisy. W myśl ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa podstawa wymiaru zasiłku chorobowego z tytułu pracy w pełnym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od odpowiedniej do stażu kwoty minimalnego wynagrodzenia, po odliczeniu składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych przez pracownika. Dlatego od 1 stycznia 2015 r. podstawa wymiaru zasiłku chorobowego musi wynosić co najmniej:
- w 1510,07 zł (100 proc. minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. 1750 zł po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71 proc. tego wynagrodzenia),
- w 1208,06 zł (80 proc. minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. 1400 zł po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71 proc. tego wynagrodzenia) – dla pracownika w pierwszym roku pracy.
Jeśli zatem obliczona dla zatrudnionego podstawa wymiaru zasiłku (w analizowanej sytuacji przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia – ubezpieczenia) wraz ze składnikami, do których zachowuje on prawo w okresie jego pobierania jest niższa od 1208,06 zł, to od 1 stycznia trzeba ją podwyższyć do tej właśnie kwoty.
W przedstawionej sytuacji konieczne będzie również, w razie dalszej niezdolności do pracy, przeliczenie podstawy od połowy stycznia, gdy upłynie pierwszy rok zatrudnienia. Wówczas bowiem stanowić ją będzie co najmniej kwota minimalnego wynagrodzenia po odliczeniu 13,71 proc. (1510,07 zł), a nie 80 proc. minimalnego wynagrodzenia po odjęciu składek.
Podstawa prawna
Art. 11, art. 36 ust. 2, art. 45 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 159).