Jednym z najczęściej stosowanych dowodów w postępowaniu przed sądem pracy są zeznania świadków. Zdarza się, że strona postępowania występująca bez profesjonalnego pełnomocnika pytana przez sędziego, czy wnosi o przesłuchanie świadków, oświadcza, iż wniosłaby o przesłuchanie konkretnych osób, ale nie jest przekonana, czy zgodzą się na stawiennictwo w sądzie i składanie zeznań. Takie obawy są nieuzasadnione. Składanie zeznań jest bowiem obowiązkiem.

Za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd może skazać świadka na grzywnę (w wysokości do tysiąca złotych), po czym wzywa go powtórnie, a w razie ponownego niestawiennictwa skazuje na kolejną grzywnę i może zarządzić jego przymusowe sprowadzenie. Świadek jednak w ciągu tygodnia od daty doręczenia mu postanowienia skazującego na grzywnę lub na pierwszym posiedzeniu, na które zostanie wezwany, może usprawiedliwić swe niestawiennictwo. W razie usprawiedliwienia niestawiennictwa sąd zwolni świadka od grzywny i od przymusowego doprowadzenia. Świadek ma obowiązek stawić się wówczas na kolejną rozprawę w sądzie. Świadkami nie mogą być: • osoby niezdolne do spostrzegania lub komunikowania swych spostrzeżeń, • wojskowi i urzędnicy niezwolnieni od zachowania tajemnicy służbowej, jeżeli ich zeznanie miałoby być połączone z jej naruszeniem, • przedstawiciele ustawowi stron oraz osoby, które mogą być przesłuchane w charakterze strony jako organy osoby prawnej lub innej organizacji mającej zdolność sądową, • współuczestnicy jednolici (tj. współuczestnicy sporu, których niepodzielnie dotyczy wyrok). Mogą oni zostać przesłuchani tylko w charakterze strony. Prawo odmowy zeznań przysługuje małżonkom stron, ich wstępnym, zstępnym, rodzeństwu oraz powinowatym w tej samej linii lub stopniu, jak również osobom pozostającym ze stronami w stosunku przysposobienia. Poza tym świadek może odmówić odpowiedzi na pytanie, jeżeli zeznanie mogłoby narazić jego lub jego bliskich na odpowiedzialność karną, hańbę lub dotkliwą i bezpośrednią szkodę albo jeżeli zeznanie miałoby być połączone z pogwałceniem istotnej tajemnicy zawodowej. Osoba wezwana jako świadek ma obowiązek stawić się w sądzie, złożyć przyrzeczenie i zeznania, bowiem za nieuzasadnioną odmowę zeznań lub przyrzeczenia sąd, po wysłuchaniu stron co do zasadności odmowy, może skazać świadka na grzywnę. Może także nakazać aresztowanie świadka na czas nieprzekraczający tygodnia. Sąd uchyla areszt, jeżeli świadek złoży zeznanie lub przyrzeczenie albo jeżeli sprawę ukończono w instancji, w której dowód ze świadka został dopuszczony. Strona powołująca się na dowód ze świadków obowiązana jest oznaczyć fakty, które mają być ich zeznaniami stwierdzone. Musi też wskazać ich dane, tak by wezwanie do sądu było możliwe. Kolejność przesłuchania ustala przewodniczący. Świadkowie, którzy nie złożyli jeszcze zeznań, nie mogą być obecni przy przesłuchaniu innych. Przed przesłuchaniem świadka uprzedza się go o prawie odmowy zeznań i odpowiedzialności za złożenie fałszywych zeznań. Przesłuchanie rozpoczyna się od zadania świadkowi pytań dotyczących jego osoby oraz stosunku do stron. Jeżeli świadek ma składać zeznania, przewodniczący odbiera od niego przyrzeczenie. Nie składają go małoletni, którzy nie ukończyli 17 lat, oraz skazani wyrokiem prawomocnym za fałszywe zeznania. Inni świadkowie mogą być za zgodą stron zwolnieni przez sąd od złożenia przyrzeczenia, w razie powtórnego przesłuchania świadka przypomina mu się poprzednio złożone przyrzeczenie. Świadek składa zeznanie ustnie, zaczynając od odpowiedzi na pytania przewodniczącego, co i z jakiego źródła wiadomo mu w sprawie. Potem sędzia i strony mogą zadawać świadkowi pytania.