Zadaniowy czas pracy może być wprowadzony tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie pracy. Dotyczy to sytuacji uzasadnionych rodzajem pracy, jej organizacją albo miejscem jej wykonywania. Poza tymi przypadkami nie ma możliwości zastosowania zadaniowego czasu pracy. System ten najczęściej dotyczy osób, które wykonują stale pracę poza zakładem pracy, np. pośredników sprzedaży.

W GP nr 38/2007 w Akademii pracy ukazał się artykuł mec. Bartłomieja Raczkowskiego na temat zadaniowego czasu pracy. A oto kilka uwag do wskazanych w nim tez, z którymi w pełni się zgadzam. Jak jest ustalany wymiar czasu pracy dla pracownika zatrudnionego w zadaniowym czasie pracy? Pracodawca ustala go wraz z pracownikiem, biorąc pod uwagę niezbędne do wykonania przez pracownika zadania. Nie oznacza to jednak pełnej dowolności. Czas pracy przeznaczony na realizację wszystkich zadań musi uwzględniać normy czasu pracy określone w art. 129 kodeksu pracy. Zadania powinny być więc możliwe do wykonania w czasie przeciętnie osiem godzin na dobę i 40 godzin w tygodniu, a ponadto w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy. Jedną z zalet zadaniowego czasu pracy jest większa swoboda w ustalaniu godzin rozpoczęcia i zakończenia pracy w każdym dniu. W poprzednim stanie prawnym wprowadzanie zadaniowego czasu pracy miało istotne znaczenie dla pracodawców. Bowiem dawny art. 136 k.p. przewidywał, że do pracowników zatrudnionych w zadaniowym czasie pracy nie stosuje się przepisów o wynagradzaniu pracy w godzinach nadliczbowych. Po zmianach kodeksu przepis ten został usunięty. W obecnym stanie prawnym nie ma nigdzie wyłączenia dla stosowania wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych przy zadaniowym czasie pracy. Obecnie główną zaletą zadaniowego czasu pracy jest brak obowiązku ewidencjonowania godzin (ale nie czasu) pracy pracownika. Czy zatrudniony w zadaniowym czasie pracy powinien otrzymać wynagrodzenie za pracę ponadstandardowe normy czasu pracy bądź też za pracę w dzień wolny od pracy? Pojawiają się różne interpretacje. Z jednej strony, argumentuje się, że istotą zadaniowego czasu pracy jest samodzielne ustalanie wymiaru czasu pracy. Rzeczywiście, zadaniowy czas pracy był pierwotnie stworzony po to, aby można było swobodniej ustalić czas wykonywania zadań przez pracownika. Ponieważ nie było należne wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, w praktyce normy czasu pracy w zadaniowym systemie były przekraczane. Z drugiej strony, należy wziąć pod uwagę zmianę przepisów. Obecnie do zatrudnionych w zadaniowym czasie pracy należy stosować wszelkie przepisy dotyczące wynagradzania pracy za pracę w godzinach nadliczbowych. Wszystkie, to znaczy zarówno te, które nakazują wypłatę wynagrodzenia wraz z dodatkiem, jak i te, które nakazują pracodawcy oddanie dnia wolnego. Przykładem może być praca zatrudnionego w zadaniowym czasie pracy, który pracował w sobotę. Z k.p. wynika, że za pracę w dniu wolnym wynikającym z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy przysługuje w zamian dzień wolny od pracy (art. 1513 k.p.). Jeżeli więc czas pracy zatrudnionego w zadaniowym czasie pracy został rozplanowany tak, że sobota jest dla niego dniem wolnym, wówczas pracodawca ma obowiązek uzgodnić z pracownikiem inny dzień wolny. Wynika to z zasady pięciodniowego tygodnia pracy, którą należy uwzględniać również przy zadaniowym czasie pracy. Jeżeli natomiast pracownik zatrudniony w zadaniowym czasie pracy, korzystając z pewnej swobody, na którą pozwala ten system, ustalił z pracodawcą, że dana sobota jest dla niego dniem pracującym, wówczas formalnie nie ma prawa do odebrania dnia wolnego. Jednak jego tydzień pracy musi nadal pozostać pięciodniowy.