Pracownik może otrzymać zasiłek chorobowy nie tylko w trakcie trwania umowy o pracę, lecz również po jej rozwiązaniu. Aby otrzymywać to świadczenie po utracie zatrudnienia muszą być spełnione określone warunki dotyczące m.in. okresu trwania niezdolności do pracy i czasu jej powstania.

Zasiłek chorobowy przysługuje osobie, która stała się niezdolna do pracy w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego. Choroba musi trwać co najmniej 30 dni bez przerwy.

W przypadku choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż wspomniane wyżej 14 dni, termin wydłuża się do 3 miesięcy od ustania ubezpieczenia. Również w tym przypadku niezdolność do pracy musi trwać minimum 30 dni.

Jeśli pracownik zachorował jeszcze w trakcie trwania stosunku pracy i stan ten przedłużył się po jego ustaniu, to do dnia rozwiązania umowy (włączając również datę rozwiązania) należne świadczenie (zasiłek chorobowy albo wynagrodzenia za czas choroby) wypłaca pracodawca. Po tym terminie wypłatę świadczenia przejmuje Zakład Ubezpieczeń Społecznych, do którego zakład pracy przekazuje niezbędną dokumentację dotyczącą stanu zdrowia byłego pracownika.

Nieprzekazanie dokumentacji przez pracodawcę skutkuje zawieszeniem wypłaty świadczenia. Były pracownik może się jedynie odwołać od decyzji o braku prawa do zasiłku wydanej przez ZUS.

W przypadku uzyskania kolejnego zaświadczenia o niezdolności do pracy, należy je przekazać bezpośrednio do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Kiedy świadczenie nie przysługuje

Zasiłek chorobowy nie przysługuje osobie, która ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, jest uprawniona do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.

Świadczenia nie otrzyma również osoba, która nie nabyła prawa do zasiłku chorobowego w trakcie ubezpieczenia z powodu nieprzepracowania wymaganego okresu - dla pracowników wynosi on 30 dni.