Osoba, którą do przedsiębiorstwa skierowała agencja zatrudnienia, wykonuje obowiązki w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy. Z agencją łączy ją jednak umowa-zlecenie. Czy może domagać się ustalenia istnienia stosunku pracy?
Zasady zatrudniania pracowników przez pracodawcę będącego agencją pracy oraz kierowania ich do wykonywania pracy tymczasowej określa ustawa z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Jej przepisy stanowią, że agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonywania określonej pracy. Jednocześnie ustawa dopuszcza zawieranie z osobami kierowanymi do pracodawcy użytkownika umów prawa cywilnego.
Podział na zatrudnienie pracownicze i cywilnoprawne zależy od tego, czy praca jest wykonywana w zatrudnieniu odpowiadającym stosunkowi pracy albo umowie cywilnoprawnej (zlecenia). O wyborze podstawy zatrudnienia decydują strony, opierając się na zasadzie swobody kontraktowania.
Kierując daną osobę do pracy u pracodawcy użytkownika, agencja ma obowiązek uzgodnić z nim m.in. rodzaj powierzanej pracy. Może się okazać, że adekwatną podstawą zatrudnienia jest stosunek pracy. Ponadto przy wyborze podstawy zatrudnienia strony powinny się kierować przesłanką sposobu wykonywania obowiązków.
Zawarcie umowy cywilnoprawnej pomiędzy agencją a osobą kierowaną do pracy u pracodawcy użytkownika jest zatem dopuszczalne tylko wtedy, gdy jest to kontrakt właściwy ze względu na jego treść i sposób realizacji wynikających z niego obowiązków. Jeżeli miałyby być wykonywane w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy, tj. osoba kierowana przez agencję podlegałaby kierownictwu pracodawcy użytkownika i byłaby zobowiązana do wykonywania jego poleceń co do sposobu, czasu i miejsca wykonywania pracy, osoba taka mogłaby dochodzić ustalenia istnienia stosunku pracy z agencją na podstawie art. 22 par. 1–12 k.p.