Odprawa pieniężna powinna zasadniczo odpowiadać wielokrotności wynagrodzenia zwykle otrzymywanego przez pracownika w danym miesiącu. Nie powinna więc odbiegać od tej wysokości ani na korzyść, ani na niekorzyść pracownika.
Pracownik otrzymał trzymiesięczną odprawę z tytułu rozwiązania umowy o pracę na podstawie ustawy o zwolnieniach grupowych. Została ona obliczona jako krotność średniego miesięcznego wynagrodzenia pracownika. Pracownik uważa, że odprawa ta powinna zostać obliczona przy zastosowaniu tzw. współczynnika wykorzystywanego przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.
Odprawa stanowi równowartość miesięcznego, dwumiesięcznego lub trzymiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Powinna więc zasadniczo odpowiadać wynagrodzeniu (jego wielokrotności) zwykle otrzymywanemu przez pracownika w danym miesiącu i nie powinna odbiegać od niego ani na jego niekorzyść, ani też na jego korzyść. Przy uwzględnieniu tego założenia należy wziąć pod uwagę art. 8 ust. 3 ustawy o zwolnieniach grupowych, zgodnie z którym odprawę pieniężną ustala się według zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy. Zastosowanie znajdą tu zatem przepisy rozporządzenia z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop.
Zauważyć jednak trzeba, że art. 8 ust. 3 ustawy o zwolnieniach grupowych odsyła do zasad obowiązujących przy obliczaniu ekwiwalentu, nie zaś do przepisów obowiązujących w tym zakresie, z czego wynika, iż ustawodawca z góry zakłada, że przepisy dotyczące obliczania ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy nie mogą być przy ustalaniu odprawy pieniężnej stosowane w całości i w sposób mechaniczny. Dotyczy to zwłaszcza par. 18 ust. 1 i 2 rozporządzenia w sprawie urlopów. Przepisy te nie mogą być wprost zastosowane w odniesieniu do odprawy pieniężnej, która ustalana jest jako wynagrodzenie miesięczne (lub jego dwukrotność bądź trzykrotność) i tym samym nie zależy od tego, czy i jaki danemu pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.
Potwierdził to Sąd Najwyższy w uchwale z 9 maja 2000 r. (III ZP 12/00, OSNP 2000/22/806), wskazując, że przy ustalaniu wysokości odprawy pieniężnej podstawę jej wyliczenia stanowi miesięczne średnie wynagrodzenie z okresu poprzedzającego nabycie prawa do tej odprawy ustalone zgodnie z regułami określonymi w par. 14 – 17 rozporządzenia w sprawie urlopów. Nie należy zatem stosować współczynnika określonego w par. 19 tego rozporządzenia.
Podstawa prawna
Art. 8 ust. 3 ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. nr 90, poz. 844 z późn. zm.).
Par. 14 – 17 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. nr 2, poz. 14 z późn. zm.).