Sąd pracy w wyroku przywracającym pracownika do pracy może zasądzić wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Warunkiem wypłaty jest podjęcie przez podwładnego pracy.
Sąd pracy w wyroku przywracającym pracownika do pracy zasadził na jego rzecz wynagrodzenie za dwumiesięczny okres pozostawania bez pracy. Pomimo wezwań firma nie wypłaca zasądzonej kwoty. Pracownik chce ją wyegzekwować.
W wyroku przywracającym pracownika do pracy sąd pracy może orzec także o wynagrodzeniu za czas pozostawania pracownika bez pracy. Przysługuje ono w razie przywrócenia do pracy i podjęcia przez pracownika pracy w wyniku wyroku sądu. Tym samym wyrok taki w części dotyczącej wynagrodzenia nadaje się do wykonania dopiero po stwierdzeniu, że pracownik podjął pracę.
Zasądzone kwoty nie mogą więc być egzekwowane wcześniej. Pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika, jeżeli w ciągu siedmiu dni od przywrócenia do pracy nie zgłosił on gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, chyba że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika.
Poza tym skoro wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy staje się wymagalne od dnia podjęcia pracy przez pracownika, możliwość domagania się odsetek od tego wynagrodzenia powstaje również dopiero od tego momentu (wyrok SN z 19 lipca 2005 r., II PK 389/04, OSNP z 2006 r. nr 11 – 12, poz. 174).
Podstawą do wszczęcia egzekucji jest tytuł wykonawczy. Jest nim wyrok sądu pracy zaopatrzony w tzw. klauzulę wykonalności. Pracownik powinien wystąpić do sądu pracy, który wydał wyrok o nadanie orzeczeniu klauzuli wykonalności. Będzie ona zawierać stwierdzenie, że tytuł uprawnia do egzekucji. Osoba występująca o nadanie takiej klauzuli wykonalności wyrokowi, w którym zasądzono wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, powinna wykazać fakt podjęcia pracy. Może to zrobić za pomocą dowolnych środków dowodowych, np. pisma firmy informującego pracownika o wyznaczeniu miejsca świadczenia pracy po wyroku sądu.
Podjęcie pracy jako warunek nabycia prawa do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy należy rozumieć nie jako faktyczne podjęcie pracy, lecz w znaczeniu prawnym. Polega ono na zgłoszeniu gotowości do niezwłocznego podjęcia pracy. Zatem jeśli pracownik taką gotowość zgłosił, a następnie zachorował, to usprawiedliwienie przez niego nieobecności w pracy oznacza podjęcie pracy. Także bezprawne niedopuszczenie podwładnego do pracy przez firmę – dla potrzeb egzekwowania wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy – oznacza podjęcie przez niego pracy.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 47, 48 par. 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).
Art. 786 par. 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 z późn. zm.).