Pracodawca, który zobowiąże się do zatrudnienia na co najmniej 12 miesięcy bezrobotnej osoby niepełnosprawnej lub poszukującej pracy, a niepozostającej w zatrudnieniu, może wystąpić do starosty właściwego ze względu na miejsce zarejestrowania tej osoby o refundację 60 proc. kosztów jej płacy za okres roku od dnia jej zatrudnienia.

W poprzednim numerze Tygodnika Prawa Pracy napisaliśmy, w jaki sposób otrzymać refundację części kosztów wynagrodzenia nowo przyjętej do pracy osoby niepełnosprawnej. Dzisiaj wyjaśniamy, jak obliczyć kwotę refundacji kosztów płacy pracownika niepełnosprawnego. Załączamy również poprawnie wypełniony wniosek Wn-K.
Refundacja do 60 proc.
Pracodawca, składając I część wniosku Wn-K, określa kwotę, którą chciałby uzyskać. Stanowi ona ogólną maksymalną kwotę do wypłaty. Nie jest ona wyliczona precyzyjnie, ponieważ ani wnioskodawca, ani starosta nie posiadają i nie mogą posiadać wiedzy o tym, jaka będzie roczna kwota kosztów płacy pracownika. Koszty płacy pracownika to wynagrodzenie przed opodatkowaniem oraz obligatoryjne składki na ubezpieczenia społeczne. 60 proc. kosztów płacy stanowi kwota refundacji unormowana w art. 26f ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych i art. 5 rozporządzenia KE nr 2204/2002.
Pracodawcy korzystający z dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 26a wyżej wymienionej ustawy, mają ułatwione zadanie. W celu ustalenia kwoty kosztów płacy dodają po prostu do wynagrodzenia osiąganego przez pracownika wartość naliczonych od tego wynagrodzenia składek na ubezpieczenia wypadkowe, rentowe i emerytalne, płaconych przez pracodawcę. Pozostali pracodawcy muszą najpierw ustalić kwotę wynagrodzenia osiąganego przez pracownika, tj. wszelkich świadczeń o charakterze wynagrodzenia (za pracę, urlop, czas choroby, nagród itd.) wraz ze składkami płaconymi przez pracownika z pominięciem świadczeń pozawynagrodzeniowych (ekwiwalentów, zasiłków, w tym chorobowego, itd.).
Taka konstrukcja kosztów płacy obiektywnie uniemożliwia ustalenie ich wartości z góry za okres roku. Nawet bowiem przy niezmienionym wynagrodzeniu brutto mogą zajść okoliczności wpływające na zmianę wysokości kosztów płacy w poszczególnych miesiącach (zwolnienie lekarskie, ciąża, urlopy bezpłatne itd.). Dlatego kwota wykazana w I części wniosku Wn-K jest maksymalną kwotą 60 proc. kosztów płacy za okres roku przy określonym poziomie wynagrodzenia osiąganego przez pracownika. Jeżeli starosta pozytywnie rozpatrzył wniosek o udzielenie refundacji, oznacza to, że zawarł z prawodawcą umowę refundacji, w której strony określiły wynegocjowaną maksymalną kwotę 60 proc. rocznych kosztów płacy osoby niepełnosprawnej. Obliczenie tej kwoty wymaga ustalenia maksymalnej kwoty wynagrodzenia, które zostanie wypłacone pracownikowi za okres roku. Jednak chociaż kwota ta odpowiada nie tylko zapotrzebowaniu pracodawcy, ale i możliwościom finansowym starosty, to nadal jest tylko kwotą przybliżoną, której ogólna kwota wypłaconej refundacji nie może przekroczyć.
Kwota do wypłaty
Refundacja nie może być z góry wypłacona w całości na początku zatrudnienia osoby niepełnosprawnej. Zawarcie umowy nie skutkuje bowiem ustaleniem ogólnej kwoty do wypłaty. Koszty płacy w poszczególnych miesiącach są ściśle uzależnione od okoliczności występujących w poszczególnych miesiącach zatrudnienia osoby niepełnosprawnej. Natomiast wypłacenie refundacji w całości po zakończeniu zatrudniania pracownika nie byłoby opłacalne dla pracodawcy. Dlatego w celu otrzymania precyzyjnie ustalonej kwoty pracodawca jest zobowiązany do złożenia II części wniosku Wn-K w terminie do końca miesiąca, w którym przypadał termin płatności składek od wynagrodzenia za poszczególne okresy sprawozdawcze. Wykazuje w nim podstawowe dane o pracowniku oraz dane niezbędne do ustalenia kwoty do wypłaty. Tak więc musi wpisać:
  •  wynagrodzenie przed opodatkowaniem podatkiem dochodowym (poz. 33),
  •  składki na ubezpieczenie społeczne po stronie pracodawcy (poz. 35),
  •  kwotę pomocy podlegającą kumulacji z pomocą z tytułu refundacji (poz. 37),
  •  refundację po pomniejszeniach (poz. 34),
  •  wypłaconą refundację (poz. 36),
  •  refundację do wypłaty (poz. 38).
Suma kwot z poz. 33 i 35 stanowi koszty płacy. Należy jednak zwrócić uwagę na specyficzny podział kosztów. Wyodrębniono bowiem w poz. 35 wyłącznie składki na ubezpieczenia społeczne po stronie pracodawcy, pozostawiając pozostałą część (składki na ubezpieczenia po stronie pracownika) w poz. 33. Podział ten wynika z umożliwienia staroście i PFRON udzielającemu dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych wzajemną weryfikację kwot wynagrodzenia osiąganego wykazanych we wniosku Wn-K i składanej do PFRON informacji INF-D-P.
Data uzyskania środków
Refundacja, o której mowa w art. 26f wskazanej wyżej ustawy, może być udzielana jako pomoc publiczna na rekrutację, o której mowa w art. 5 rozporządzenia KE nr 2204/2002. Oznacza to, że nie może ona przekroczyć kwoty odpowiadającej 60 proc. ogólnej kwoty kosztów płacy osoby niepełnosprawnej za okres 12 miesięcy od dnia jej zatrudnienia oraz wraz z inną pomocą na zatrudnienie - kosztów płacy w tym okresie. Należy bowiem podkreślić, że refundacja może być udzielana niezależnie od innych form pomocy przyznawanej formalnie do poszczególnych elementów kosztów płacy (np. dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych na podstawie art. 26a ustawy czy refundacji składek na ubezpieczenia społeczne osób niepełnosprawnych na podstawie art. 25a ust. 2-4 ustawy), jednak jej udzielenie musi być zgodne z art. 8 ust. 4 rozporządzenia KE nr 2204/2002. Datą uzyskania pomocy w przypadku refundacji jest teoretycznie dzień zawarcia umowy, jednakże na dzień udzielenia refundacji nie jest znana jej rzeczywista kwota, co wyłącza możliwość przeanalizowania jej pod kątem zgodności z art. 8 rozporządzenia KE. Jest to natomiast możliwe właśnie przy obliczaniu poszczególnych kwot refundacji do wypłaty. Dlatego w poz. 37 należy wykazać wszelką inną pomoc na zatrudnienie, podlegającą kumulacji z pomocą z tytułu refundacji (przede wszystkim pomoc, o której mowa w art. 26a i 25a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych), tak by móc ją zsumować z pomocą z tytułu refundacji i porównać do kosztów płacy. Zastosowanie art. 8 ust. 4 rozporządzenia KE pozwala refundować tylko tę część kwoty kosztów płacy, która nie została już sfinansowana w ramach innych form pomocy.
Jeżeli kwota kosztów płacy pomniejszona o kwotę sfinansowaną z innych tytułów (wykazana w poz. 37) jest wyższa lub równa kwocie refundacji - pracodawca otrzyma kwotę refundacji. Jeżeli pomniejszona kwota kosztów płacy jest niższa od kwoty refundacji - pracodawca otrzyma różnicę pomiędzy kosztami płacy a pomniejszeniem.
LUIZA KLIMKIEWICZ
specjalista z zakresu pomocy publicznej Lege Artis Konsulting
PODSTAWA PRAWNA
■ Ustawa z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 123, poz. 776 z późn. zm.).
Wniosek Wn-K, część I / DGP
Wniosek Wn-K, część II / DGP