Pracownik, który na mocy wyroku sądu został przywrócony do pracy, musi w ciągu 7 dni zgłosić firmie gotowość do jej świadczenia.
Sąd pracy w wyroku przywrócił pracownika do pracy i zasądził na jego rzecz wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy. Przywrócona do pracy osoba chce wiedzieć, jak ma wyegzekwować to wynagrodzenie.
Jeśli sąd pracy w wyroku przywracającym do pracy zasądza wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, to świadczenie to przysługuje pracownikowi pod warunkiem podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy. Podwładny zatem, aby w pełni skorzystać z takiego wyroku, powinien w terminie 7 dni od uprawomocnienia się takiego wyroku zgłosić pracodawcy gotowość do świadczenia pracy. Wyrok sądu pracy przywracający do pracy staje się prawomocny z chwilą upływu terminu do wniesienia apelacji. Apelację wnosi się w terminie 2-tygodniowym od doręczenia stronie skarżącej wyroku z uzasadnieniem. Jeżeli natomiast strona nie zażądała uzasadnienia wyroku w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji, termin do wniesienia apelacji biegnie od dnia, w którym upłynął termin do żądania uzasadnienia.
Podstawą do wszczęcia egzekucji jest tytuł wykonawczy. Jest nim wyrok sądu pracy zaopatrzony w tzw. klauzulę wykonalności. Pracownik powinien zatem wystąpić do sądu pracy, który wydał orzeczenie o nadanie temu wyrokowi klauzuli wykonalności. Będzie ona zawierać stwierdzenie, że tytuł uprawnia do egzekucji. Pracownik występujący o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi, w którym zasądzono wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, powinien jednak pamiętać, że sąd nada klauzulę w części dotyczącej tego wynagrodzenia dopiero po stwierdzeniu, że pracownik podjął pracę. Okoliczność ta (podjęcie pracy) powinna być wykazana przez pracownika, który składa wniosek o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności. Stwierdzenie faktu podjęcia pracy może nastąpić za pomocą dowolnych środków dowodowych (np. pisma pracodawcy, w którym informuje pracownika o wyznaczeniu miejsc świadczenia pracy po wyroku sądu).
PRZYKŁAD
Wynagrodzenie za okres pozostawiania bez pracy przy bezprawnym zwolnieniu
Firma wypowiedziała pracownikowi w wieku przedemerytalnym umowę o pracę. Pracownik nie zgodził się z tą decyzją i odwołał się do sądu. Zażądał przywrócenia do pracy. Sąd po rocznym postępowaniem przed sądem przywrócił go do pracy. Po uprawomocnieniu się wyroku pracownik zgłosił się do pracy i zażądał zapłaty wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy w kwocie 50 tys. zł. Pracodawca jednak nie wyraził na to zgody. Wtedy pracownik wystąpił z kolejnym pozwem do sądu, żądając zasądzenia wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy. Sąd uwzględnił to żądanie i zasądził na jego rzecz wynagrodzenie za cały okres pozostawania bez pracy.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 47, 48 par. 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).
Art. 786 par. 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. nr 43, poz. 296 z późn. zm.).