Pracownik, który po zakończeniu okresu zasiłkowego nadal choruje, ale rokuje poprawę zdrowia, może ubiegać się o świadczenie rehabilitacyjne. W tym celu musi m.in. złożyć do ZUS wniosek wraz z dokumentacją
Pracownicy skończył się okres pobierania zasiłku chorobowego. Jej stan zdrowia poprawia się, ale wymaga to jeszcze miesięcznej rehabilitacji. Osoba ta może więc wystąpić do ZUS o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego.
W czasie choroby pracownik ma prawo najpierw do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy, a następnie do zasiłku chorobowego. Jeśli po wyczerpaniu tego okresu zasiłkowego (182 dni lub 270, gdy niezdolność do pracy spowodowana została gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży) osoba nadal choruje, ale dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują poprawę stanu zdrowia i odzyskanie zdolności do pracy, może uzyskać świadczenie rehabilitacyjne.
Świadczenie rehabilitacyjne przyznawane jest przez ZUS i przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, ale nie dłużej niż przez 12 miesięcy. Wysokość świadczenia stanowi określony procent zwaloryzowanej podstawy wymiaru zasiłku chorobowego rehabilitacyjnego i wynosi: 90 proc. podstawy za okres pierwszych trzech miesięcy (90 dni), 75 proc. – za pozostały okres oraz 100 proc. – gdy niezdolność do pracy przypada w okresie ciąży lub została spowodowana wypadkiem przy pracy bądź chorobą zawodową.

Konieczny wniosek

Pracownik, który chce uzyskać świadczenie rehabilitacyjne, powinien złożyć wniosek o to świadczenie na druku ZUS Np-7. Ubezpieczony w pierwszej części podaje m.in.: swoje dane osobowe, informację, czym została spowodowana niezdolność do pracy (np. wypadkiem przy pracy), czy odbył rehabilitację leczniczą, a jeśli tak, to w jakim ośrodku, czy ma ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, a jeśli nie, to czy zgłosił wniosek o przyznanie jednego z tych świadczeń. Deklaruje również, czy jest uprawniony do zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia lub zasiłku przedemerytalnego albo urlopu dla poratowania zdrowia. Posiadanie prawa do jednego z wymienionych świadczeń uniemożliwia uzyskanie świadczenia rehabilitacyjnego.
Pracodawca wypełnia swoje dane oraz wskazuje, w jakim okresie pracownik był niezdolny do pracy oraz za jakie okresy otrzymał wynagrodzenie chorobowe oraz zasiłek chorobowy. Powinien również określić datę wyczerpania okresu zasiłkowego.
Nie trzeba składać wniosku, gdy pracownik wnioskuje o rentę z tytułu niezdolności do pracy, ale lekarz orzecznik lub komisja lekarska ZUS uznają, że powinien on otrzymać świadczenie rehabilitacyjne.



Wymagane dokumenty

Do wniosku pracownik powinien dołączyć określone dokumenty. Są to: zaświadczenie o stanie zdrowia (ZUS N-9) wypełnione przez lekarza leczącego, wywiad zawodowy z miejsca pracy (ZUS N-10), z wyjątkiem przypadku gdy pracownik stał się niezdolny do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia, protokół ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy – jeśli niezdolność do pracy została spowodowana tym wypadkiem oraz decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej wydaną przez inspektora sanitarnego – jeśli niezdolność do pracy została spowodowana tą chorobą.
Jeżeli płatnikiem świadczeń chorobowych jest ZUS, pracodawca powinien wystawić pracownikowi zaświadczenie na druku ZUS Z-3, które trzeba dołączyć do wniosku. Gdy świadczenie rehabilitacyjne przypada na okres ciąży, do jego wypłaty konieczne jest zaświadczenie lekarskie stwierdzające stan ciąży.
Uzyskanie świadczenia rehabilitacyjnego uzależnione jest od wydania przez lekarza orzecznika ZUS orzeczenia o stanie zdrowia wnioskodawcy. Lekarz stwierdza dalszą niezdolność do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego, możliwość odzyskania jej po leczeniu lub rehabilitacji leczniczej, a także przewidywany okres niezbędny do przywrócenia zdrowia.
Orzeczenie w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego wydawane jest na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby zainteresowanej. Lekarz orzecznik może też orzec wyłącznie na podstawie samej dokumentacji, jeśli jest ona wystarczająca, bez przeprowadzania bezpośredniego badania danej osoby.
Osoba ubiegająca się o świadczenie rehabilitacyjne może wnieść od niekorzystnego dla siebie orzeczenia lekarza orzecznika sprzeciw do właściwej komisji lekarskiej ZUS. Ma na to 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
PRZYKŁAD
Będzie świadczenie rehabilitacyjne, gdy jest szansa powrotu do zdrowia
Ubezpieczona złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik ZUS podczas badania stwierdził, że jest ona rzeczywiście niezdolna do pracy, ale po odbyciu 6-miesięcznej rehabilitacji może odzyskać zdolność do pracy. W związku z tym ZUS przyznał jej na ten okres zamiast renty świadczenie rehabilitacyjne.
Podstawa prawna
Ustawa z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2010 r. nr 77, poz. 512). Rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 27 lipca 1999 r. w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. nr 65, poz. 742 z późn. zm.).