Pracownikowi, który zawarł umowę o zakazie konkurencji po ustaniu zatrudnienia, przepisy gwarantują odszkodowanie w rozmiarze nie niższym niż 25 proc. wynagrodzenia otrzymanego przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi zakazu konkurencji. Jak ustalić wysokość odszkodowania, jeśli zatrudnienie trwało krócej niż umówiony okres obowiązywania zakazu konkurencji?
Strony umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy mają swobodę w zakresie ustalenia wysokości i sposobu obliczania odszkodowania z tego tytułu. Jedyne ograniczenie przewiduje przepis art. 1012 par. 3 k.p. określający minimalną wysokość odszkodowania należnego byłemu pracownikowi. Literalne brzmienie tego przepisu wskazuje, iż podstawą ustalenia wysokości tego odszkodowania jest wynagrodzenie, jakie pracownik otrzymywał w okresie trwania umowy o pracę odpowiadającym okresowi obowiązywania zakazu konkurencji.
Trudności przy obliczeniu gwarantowanego wynagrodzenia mogą pojawić się w sytuacji, gdy zatrudnienie pracownika trwało krócej niż okres obowiązywania zakazu konkurencji. Ochronny charakter regulacji art. 1012 par. 3 k.p. przemawia jednak za przyjęciem, aby podstawą ustalenia odszkodowania z tytułu przestrzegania zakazu konkurencji było wynagrodzenie otrzymywane przez pracownika przed ustaniem stosunku pracy przez okres nie krótszy niż okres obowiązywania zakazu konkurencji, nawet jeżeli faktycznie zatrudnienie trwało krócej (por. wyr. SN z 8 stycznia 2008 r., I PK 161/07, OSNP 2009, nr 3 – 4, poz. 42).
Jeśli zatem stosunek pracy trwał krócej niż umówiony przez strony zakaz konkurencji, odszkodowanie za powstrzymanie się od podejmowania i prowadzenia działalności konkurencyjnej powinno zostać wyliczone od wynagrodzenia hipotetycznego, które pracownik by otrzymał, gdyby jego stosunek pracy trwał przez okres odpowiadający co najmniej okresowi, na jaki ustanowiono zakaz konkurencji.
not. mj