Po bezprawnym rozwiązaniu stosunku pracy pracownik może zostać przywrócony do pracy na poprzednich warunkach i otrzymać wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy. Czy okres pomiędzy ustaniem zatrudnienia a ponownym podjęciem obowiązków należy traktować jako okres zatrudnienia? Czy w tym czasie można nabyć uprawnienia pracownicze?
Prawomocne orzeczenie sądu przywracające pracownika do pracy po bezprawnym zwolnieniu prowadzi do restytucji stosunku pracy od dnia, w którym pracownik zgłosi gotowość niezwłocznego podjęcia pracy. Okres pomiędzy ustaniem stosunku pracy a jego restytucją stanowi okres pozostawania bez pracy, a więc czas, w którym stosunek pracy nie istnieje. Żaden przepis nie tworzy fikcji prawnej, że pracownik przywrócony do pracy w okresie pozostawania bez pracy pozostawał w zatrudnieniu. W konsekwencji, w okresie pozostawania bez pracy nie można nabyć uprawnień związanych ze stosunkiem pracy.
Przepis art. 51 par. 1 k.p. pozwala jednak na wliczenie do okresu zatrudnienia okresu pozostawania bez pracy w wymiarze, za jaki wypłacono wynagrodzenie. Innymi słowy, okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie, jest okresem niepozostawania
w stosunku pracy z pracodawcą, który dokonał jego rozwiązania niezgodnie z prawem, ale podlega wliczeniu do okresu, od którego uzależnione jest nabycie uprawnień wiążących się z istniejącym stosunkiem pracy.
Natomiast okres pozostawania bez pracy, za który nie przyznano wynagrodzenia (w myśl art. 51 par. 1 zdanie drugie k.p.) nie podlega wliczeniu do okresu zatrudnienia, nie stanowi jednak przerwy w zatrudnieniu pozbawiającej pracownika uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego zatrudnienia. Reguła ta zapobiega jedynie utracie uprawnień nabytych przed bezprawnym rozwiązaniem stosunku pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2008 r., I PK 1/08, OSNP z 2010 r., nr 3–4, poz. 37).