Układy zbiorowe pracy, zawierane przez pracodawców i związki zawodowe w drodze dobrowolnych rokowań, mogą wprowadzić rozwiązania korzystniejsze dla pracowników niż wynikające z przepisów kodeksu pracy, innych ustaw i aktów wykonawczych oraz dostosować obowiązki pracowników do warunków pracy, nie zwiększając jednak ich zakresu.
Układy zbiorowe pracy, wraz z innymi porozumieniami zbiorowymi, regulaminami i statutami określającymi prawa i obowiązki stron stosunku pracy, zaliczane są do tzw. autonomicznych źródeł prawa pracy. Miejsce układów zbiorowych w hierarchii źródeł prawa pracy określa art. 9 par. 2 k.p. Zgodnie z tym przepisem pierwszeństwo mają normy powszechnie obowiązujące (tj. przepisy kodeksu pracy, innych ustaw i aktów wykonawczych), chyba że przepisy autonomicznych źródeł prawa pracy są korzystniejsze dla pracownika w danej kwestii. Wewnątrz autonomicznej grupy aktów prawnych szczególną rangę przyznano ponadzakładowym i zakładowym zbiorowym układom pracy (art. 9 par. 1 i par. 3 k.p.), z tym że postanowienia układu zakładowego nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż postanowienia obejmującego ich układu ponadzakładowego (art. 24126 par. 1 k.p.).
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Gazety Prawnej: Układ zbiorowy pracy - zasady zawarcia i obowiązywania