Rozwiązanie za dwutygodniowym wypowiedzeniem umowy o pracę zawartej na czas określony jest możliwe, jeśli strony przy jej zawieraniu przewidzą taką ewentualność. Czy dla swej skuteczności postanowienie w tym zakresie powinno zostać zamieszczone w pisemnej umowie o pracę?
Zgodnie z art. 33 kodeksu pracy możliwość wcześniejszego rozwiązywania za wypowiedzeniem umowy o pracę na czas określony, zawartej na okres dłuższy niż sześć miesięcy, uzależniona jest od wprowadzenia do treści umowy odpowiedniego postanowienia. Dopuszczalność wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony nie powstaje zatem z mocy prawa, lecz z woli stron wyrażonej przy zawieraniu tego rodzaju umowy. W praktyce powstały wątpliwości, czy klauzula dotycząca rozwiązania umowy w drodze wypowiedzenia musi stanowić element treści zasadniczej umowy o pracę, czy też może wynikać z odrębnych ustaleń stron.
Przepisy kodeksu pracy nie uzależniają ważności umowy o pracę od zachowania formy pisemnej. Umowa zostaje zawarta, gdy strony złożą zgodne oświadczenia woli co do jej treści. Oświadczenie może być przy tym wyraźne i ujęte w formie pisemnej, ale może być złożone w sposób dorozumiany – przez każde zachowanie się strony, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).
Rygory dotyczące wprowadzenia do umowy o pracę szczególnych, dodatkowych postanowień, a takim jest postanowienie dotyczące rozwiązania umowy okresowej w drodze wypowiedzenia, są takie same jak w przypadku postanowień typowych w umowach o pracę. Oznacza to, iż ważne są również uzgodnienia stron stosunku pracy w zakresie dopuszczającym wypowiedzenie umowy na czas określony, nawet jeśli nie zachowują one formy pisemnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 4 lipca 2001 r., I PKN 527/00, OSNP 2003, z. 10, poz. 249).