Zasiłki chorobowe będą wyliczane z uwzględnieniem wszystkich dodatkowych składników wynagrodzenia, od których została pobrana składka chorobowa.
Do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wynagrodzenia za czas choroby nie będą wliczane te składniki wynagrodzenia (np. premie, dodatki stażowe), do których pracownik zachowuje prawo w czasie ich pobierania zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych lub przepisami o wynagradzaniu.
Takie rozwiązanie ma zapobiegać podwójnemu wypłaceniu danego składnika wynagrodzenia w czasie niezdolności do pracy – raz jako składnik wynagrodzenia, do którego pracownik zachował prawo, i drugi raz jako część wynagrodzenia chorobowego lub zasiłku chorobowego. Między innymi te zmiany zawiera nowelizacja ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, którą wczoraj zajmował się Senat.
Uchwalona nowelizacja realizuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 czerwca 2008 r. (sygn. akt SK 16/06, Dz.U. nr 119, poz. 771). Do momentu wydania tego wyroku Zakład Ubezpieczeń Społecznych i firmy inaczej niż Trybunał interpretowały art. 41 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych.
Uznawali, że uregulowania wewnętrzne pracodawcy (układ albo regulamin wynagradzania) musiały zawierać wyraźne postanowienie, że dany składnik wynagrodzenia zostanie zmniejszony, aby był on uwzględniany w podstawie wymiaru zasiłku. W wielu firmach nie był jednak uwzględniany, dlatego że regulaminy w ogóle nie określały tej kwestii albo były niejasne. W efekcie, jak zaznaczył Trybunał, pracownik płacił wyższą, bo naliczaną od wszystkich składników wynagrodzenia, składkę, a otrzymywał niższy zasiłek (wynagrodzenie).
W konsekwencji wyroku TK już obecnie chorzy pracownicy powinni otrzymywać świadczenia uwzględniające wszystkie składniki wynagrodzenia, od których opłacili składkę chorobową. Co więcej, ci, którzy otrzymywali zaniżone świadczenia, mogą ubiegać się o ich wyrównanie.
Zgodnie z ustawą o świadczeniach pieniężnych podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.