Pracownika zatrudnionego w polskiej firmie oddelegowaliśmy do pracy we Francji. Czy w przypadku dłuższego pobytu za granicą przysługują mu diety czy wynagrodzenie rozłąkowe?

Z zagraniczną podróżą służbową mamy do czynienia wówczas, gdy pracodawca zleci pracownikowi wykonywanie obowiązków za granicą poza miejscem stałego wykonywania pracy w określonym przez niego terminie i państwie.
Natomiast oddelegowanie pracownika to zmiana miejsca wykonywania pracy. Oddelegowanie odbywa się na podstawie odrębnego porozumienia zawartego z pracownikiem albo w trybie polecenia służbowego.
Generalnie stosowana jest wykładnia, która wiąże podróż służbową z wykonywaniem zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika. Jeśli następuje zmiana miejsca wykonywania pracy, to jest to oddelegowanie.
Tym samym, w przypadku pracownika delegowanego do pracy we Francji, jeśli ten kraj jest dla niego aktualnie stałym miejscem wykonywania pracy, nie przysługują mu diety i inne świadczenia związane z podróżami służbowymi. Jeśli pracownik został wysłany do Francji na zasadach wyjazdu służbowego, należy stosować rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.
Wypłacenie dodatku za rozłąkę reguluje natomiast zarządzenie ministra pracy i polityki socjalnej w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych. Przepisy tego aktu mają zastosowanie w państwowych przedsiębiorstwach budowlano-montażowych oraz zakładach, które stosowały w tym zakresie w dniu 1 kwietnia 1981 r. układ zbiorowy pracy dla budownictwa. Rozwiązania zawarte w wyżej wymienionym zarządzeniu mogą być stosowane przez zainteresowanych pracodawców w firmach prywatnych i spółkach prawa handlowego wprost bądź przeniesione do regulacji wewnątrzzakładowych. Zarządzenie zachowało moc obowiązującą do czasu objęcia pracowników, których dotyczą jego przepisy, postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy. W rozumieniu powyższego zarządzenia czasowo przeniesionym jest pracownik, który wyraził zgodę na okresowe przeniesienie do pracy na inny teren poza miejscowość stałego zamieszkania i utracił możność codziennego powrotu do miejscowości stałego zamieszkania. Takiemu pracownikowi przysługuje: zwrot kosztów przejazdu do miejsca czasowego przeniesienia i z powrotem; dodatek za rozłąkę za każdy dzień pobytu w miejscowości czasowego przeniesienia, łącznie z dniami podróży w związku z rozpoczęciem i zakończeniem czasowego przeniesienia; po każdych 14 dniach czasowego przeniesienia zwrot kosztów przejazdu do miejsca stałego zamieszkania i z powrotem najtańszym publicznym środkiem lokomocji w związku z odwiedzeniem rodziny w dniach wolnych od pracy oraz bezpłatne zakwaterowanie, a w razie jego braku, zwrot kosztów zakwaterowania w wysokości stwierdzonej rachunkiem; ryczałt za nocleg w wysokości 150 proc. dodatku za rozłąkę.
Wysokość dodatku za rozłąkę nie zmienia się i od 1 kwietnia 1995 r. wynosi 6,30 zł. W przepisach wewnątrzzakładowych kwoty dodatku są zazwyczaj ustalane w kwocie wyższej, często w wysokości diety za czas podróży służbowej. Zgodnie z przepisami dotyczącymi podatku i składek, dodatek za rozłąkę, wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym, jest wolny od podatku do wysokości diet za czas podróży służbowej pracowników.
MAŁGORZATA CHMIELEWSKA
specjalista ds. kadr i płac
PODSTAWA PRAWNA
Rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej poza granicami kraju (Dz.U. nr 236, poz. 1991 późn.zm.).
Zarządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych (M.P. nr 32, poz. 258 z późn.zm.).