Przejęcie części agencji pracy czasowej oznacza, że nowy przedsiębiorca staje się pracodawcą i wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki wynikające ze stosunków pracy istniejących w dniu przejęcia.

Agencja pracy czasowej Mayer & Co GmbH została założona w Austrii w 1976 roku. Z uwagi na trudności finansowe spółki został opracowany plan gospodarczy, który miał umożliwić wyjście z kryzysu. Jednak dotychczasowe kierownictwo firmy Mayer zdecydowało się na utworzenie nowej spółki prowadzącej dokładnie ten sam rodzaj działalności gospodarczej. Jak się bowiem okazało, planowane zmiany strukturalne byłyby zbyt trudne do przeprowadzenia w starej firmie.
Nowa agencja pracy czasowej Princess Personal Sernice GmbH (zwana dalej PPS) została założona na początku 2002 roku. PPS przejęła jedną trzecią pracowników zatrudnionych przez Mayer przed rozpoczęciem w stosunku do niej postępowania upadłościowego. Przejęto również dyrektora oddziału spółki oraz doradców klientów. Przejście pracowników do PPS nie miało żadnego wpływu na rodzaj wykonywanej przez nich pracy. Nowa spółka przejęła również głównych klientów starej firmy.
Pracownicy przejęci przez PPS wnieśli przeciwko tej spółce pozew, w którym domagali się wypłaty wynagrodzeń niewypłaconych przez firmę Mayer. Domagali się również stwierdzenia przejęcia przez PPS stosunków pracy na potrzeby dokonania obliczenia wysokości zaległych wynagrodzeń. W odpowiedzi na pozew agencja pracy czasowej stwierdziła, że nie doszło do przejęcia przedsiębiorstwa, jak również że nie zawarła w tej sprawie żadnej umowy z firmą Mayer.
Zarówno sąd I jak i II instancji uznały żądania pracowników. W tej sytuacji strona pozwana wniosła kasację do Oberster Gerichtshof., który wystąpił do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie interpretacji art. 1 ust. 1 Dyrektywy 2001/23/WE z 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów.
ETS stwierdził w wyroku z 13 września 2007 r., że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Dyrektywa 2001/23 zapewnia ciągłość stosunków pracy istniejących w obrębie jednostki gospodarczej niezależnie od zmiany własności. Decydującym kryterium dla ustalenia, czy miało miejsce przejęcie w rozumieniu tej dyrektywy, jest zatem ustalenie, czy ta jednostka zachowuje swą tożsamość (zob. wyrok z 18 marca 1986 r. w sprawie 24/85, z 15 grudnia 2005 r. w sprawach połączonych C-232/04 i C-233/04). W niniejszej sprawie przejęcie pracowników nastąpiło w ramach współpracy pomiędzy Mayer i PPS, które w zasadzie miały tych samych dyrektorów, co umożliwiło PPS podjęcie identycznej działalności. Z akt sprawy wynika ponadto, że wzajemna współpraca umożliwiła wykonywanie przez PPS tej działalności na rzecz tych samych klientów, i to w dużym stopniu przy wykorzystaniu pracowników, którzy wcześniej pracowali dla Mayer. W tych okolicznościach wydaje się, że ta współpraca miała na celu przeniesienie zasobów Mayer do PPS.
Według ETS-u Dyrektywa 2001/23 ma zastosowanie do agencji pracy czasowej. Jego zdaniem działalność agencji pracy czasowej charakteryzuje czasowe udostępnianie pracowników innym przedsiębiorstwom korzystającym z ich usług w celu wykonywania przez pracowników w ramach tych przedsiębiorstw rozmaitych funkcji., stosownie do ich potrzeb i wskazówek. Pracownicy w tego typie działalności pozostają głównymi składnikami przedsiębiorstwa, bez których wykonywanie przez agencję pracy czasowej jej działalności byłoby zasadniczo niemożliwe
Zdaniem ETS-u art. 1 ust. 1 Dyrektywy 2001/23 należy interpretować w ten sposób, że dyrektywa ta ma zastosowanie, gdy część personelu administracyjnego i część pracowników czasowych zostaje przejęta przez inną agencję pracy czasowej w celu wykonywania tej samej pracy na rzecz tych samych klientów i gdy, czego oceny musi dokonać sąd odsyłający, składniki, które zostały przejęte, są same w sobie wystarczające dla dalszego świadczenia usług charakterystycznych dla działalności gospodarczej danego przedsiębiorstwa bez potrzeby korzystania z innych istotnych zasobów lub innych części tego przedsiębiorstwa.
Sprawa C-458/05