Przepisy unijne gwarantują pracownikom migrującym prawo do zachowania przyznanych im świadczeń. Charakter niektórych świadczeń wyklucza jednak możliwość ich przenoszenia.

D.P.W. Hendrix był zatrudniony od 1 lutego 1994 r. w sklepie z materiałami budowlanymi w Holandii. Otrzymywane przez pracownika wynagrodzenie było uzupełniane dodatkowym świadczeniem pieniężnym, które zostało mu przyznane z uwagi na jego lekkie upośledzenie umysłowe. Po ukończeniu przez D.P.W. Hendrixa 18. roku życia organ ubezpieczeniowy uznał go za osobę niezdolną do pracy w 80-100 proc., ponieważ na wolnym rynku pracy nie ma dostatecznej liczby stanowisk, które z obiektywnego punktu widzenia byłyby dostosowane do jego kompetencji i zdolności. D.P.W. Hendrix przeprowadził się do Belgii w 1999 roku, ale w dalszym ciągu pracował w tym samym sklepie w Holandii. Jego niższe od minimalnego wynagrodzenie było uzupełniane przez dodatkowe świadczenie pieniężne wypłacane przez organ ubezpieczeniowy. Jednak ze względu na zmianę miejsca zamieszkania organ ubezpieczeniowy pozbawił go prawa do tego świadczenia. W uzasadnieniu decyzji powołano się na art. 17 ust. 1 ustawy z 24 kwietnia 1997 r. o ubezpieczeniu młodych osób niepełnosprawnych w razie niezdolności do pracy (będącej podstawą wypłacanych pracownikowi świadczeń). W myśl powyższego przepisu prawo do świadczeń w razie niezdolności do pracy wygasa pierwszego dnia miesiąca następującego po tym, w którym młoda osoba niepełnosprawna przeniosła miejsce swojego zamieszkania poza terytorium Holandii.
Sąd I instancji uznał za bezpodstawną skargę wniesioną przez pracownika na decyzję organu ubezpieczeniowego. W tej sytuacji D.P.W. Hendrix wniósł apelację. Holenderski sąd apelacyjny postanowił zawiesić postępowanie i zwrócił się do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości o dokonanie wykładni prawa wspólnotowego w świetle ustawodawstwa holenderskiego.
ETS w wyroku z 11 września 2007 r. stwierdził, że rozpatrywana sprawa dotyczy osoby, która kontynuując zatrudnienie w państwie członkowskim jej pochodzenia, przeniosła swoje miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego. D.P.W. Hendrix był więc pracownikiem migrującym od 1999 do 2001 roku i podlegał w spornym okresie prawu wspólnotowemu, a w szczególności zakresowi zastosowania przepisów dotyczących swobody przepływu pracowników. Miał więc prawo do korzystania z takich samych przywilejów socjalnych jak pracownicy krajowi. Zdaniem ETS-u świadczenie przyznawane na podstawie holenderskiej ustawy o ubezpieczeniu młodych osób niepełnosprawnych w razie niezdolności do pracy stanowi przywilej przyznawany pracownikom, którzy z powodu choroby lub ułomności nie są w stanie uzyskać z tytułu pracy wynagrodzenia. Według ETS-u dopuszczalne jest zastrzeżenie wypłaty tego świadczenia na rzecz osób zamieszkałych na terytorium państwa członkowskiego, które przyznaje to świadczenie. Jednakże stosowanie tego uregulowania nie może naruszać praw przysługujących osobie w sytuacji skarżącego w postępowaniu przed sądem krajowym, co stanowi warunek wykraczający poza wymóg realizacji uzasadnionego celu przyjętego przez prawo krajowe. Na sądzie krajowym spoczywa więc obowiązek uwzględnienia w szczególności, że pracownik ten utrzymał wszystkie swoje więzi ekonomiczne i socjalne z państwem członkowskim pochodzenia.
Sprawa C-287/05