Ochrona roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy uregulowana była najpierw ustawą z 29 grudnia 1993 r., a od 1 października 2006 r. ustawą z 13 lipca 2006 r. Nowelizacja przepisów w tym zakresie wynikała z obowiązku dostosowania krajowych regulacji prawnych do prawa Unii Europejskiej. Wdrożyła ona do polskiego prawa Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2002/74/WE z 23 września 2002 r. zmieniającą Dyrektywę Rady nr 80/987/EWG o zbliżaniu ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy.

Nowa ustawa reguluje zasady, zakres i tryb ochrony roszczeń pracowniczych w przypadku, kiedy pracodawca jest niewypłacalny. Poszerzono w niej katalog świadczeń wypłacanych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz wydłużono okres, za który są one wypłacane. Prawo do świadczeń z Funduszu mają osoby zwolnione w okresie dziewięciu miesięcy, a nie sześciu, jak w poprzednio obowiązującej ustawie. Dostosowano określenie przypadków niewypłacalności pracodawcy do prawa upadłościowego i naprawczego, które zastąpiło prawo upadłościowe. Poniższe orzeczenia Sądu Najwyższego wydane zostały w stanie prawnym przed wejściem w życie ustawy z 13 lipca 2006 r. Zachowały one jednak nadal swoją aktualność, dlatego są pomocne również w interpretacji przepisów nowej ustawy.

Zobacz pełną treść artykułu - Tygodnik Prawa Pracy i Ubezpieczeń w eGP