Pracownik nie podpisał z firmą umowy o zakazie konkurencji w trakcie trwania stosunku pracy. Czy to oznacza, że zakaz taki go nie obowiązuje? Kiedy podjęcie współpracy z konkurencyjną dla pracodawcy firmą może być przyczyną wypowiedzenie umowy o pracę?
Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę z powodu działalności konkurencyjnej pracownika. Jeśli pracodawca zawarł z pracownikiem na podstawie art. 1011 par. 1 k.p. umowę o zakazie konkurencji w czasie trwania stosunku pracy, podjęcie działalności konkurencyjnej przez pracownika samo w sobie będzie stanowiło wystarczającą przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. W takiej sytuacji sam fakt naruszenia, tj. prowadzenie działalności konkurencyjnej, będzie przesądzał o zasadności wypowiedzenia umowy.
Także wtedy, gdy strony stosunku pracy nie zawarły umowy o zakazie konkurencji, prowadzenie przez pracownika działalności konkurencyjnej względem pracodawcy może być uznane za wystarczający powód wypowiedzenia mu umowy o pracę. Działalność konkurencyjną jako przyczynę wypowiedzenia należy wówczas oceniać w kontekście naruszenia pracowniczego obowiązku dbałości o dobro zakładu pracy przewidzianego w przepisie art. 100 par. 2 pkt 4 k.p. Oznacza to, że zasadność przyczyny wypowiedzenia zależeć będzie od spełnienia dodatkowych przesłanek - od ustalenia, czy podjęcie przez pracownika działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy stanowi naruszenie interesów tego ostatniego, czy godzi w dobro zakładu pracy lub wyrządza albo może wyrządzić szkodę (wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2007 r., II PK 338/06).
Powyższe stanowisko jest bardziej restrykcyjne niż to, które SN zaprezentował w jednym ze swoich wcześniejszych orzeczeń. Uznał poprzednio, że w sytuacji, jeśli strony nie zawarły odrębnej umowy o zakazie konkurencji, prowadzenie działalności konkurencyjnej przez pracownika stanowi wystarczające uzasadnienie wypowiedzenia mu umowy o pracę bez konieczności badania powyższych przesłanek. Pojęcie uzasadnienia wypowiedzenia umowy o pracę jest bowiem kategorią bardzo pojemną i niepowiązaną ściśle i wyłącznie z koniecznością stwierdzenia, iż doszło do naruszenia obowiązków pracowniczych. W takiej sytuacji od pracodawcy nie można wymagać, aby zatrudniał pracownika i nie mógł wypowiedzieć łączącej go z nim umowy o pracę (wyrok SN z 1 lipca 1998 r., I PKN 218/98).