W zeszłym roku zatrudnialiśmy łącznie kilkunastu pracowników, jednak nigdy więcej niż 10 w jednym momencie. Czy w tej sytuacji jako płatnik składek powinniśmy złożyć informację o danych do ustalenia składki na ubezpieczenie wypadkowe, tj. ZUS IWA za 2016 r.? Niedługo mija termin na jego złożenie i nie chcielibyśmy ponieść negatywnych konsekwencji?
Informację o danych do ustalenia składki na ubezpieczenie wypadkowe ZUS IWA za poprzedni rok kalendarzowy zobowiązani są przekazywać płatnicy składek na ubezpieczenie wypadkowe, którzy byli zgłoszeni nieprzerwanie w ZUS od 1 stycznia do 31 grudnia w roku, za który składany jest ZUS IWA, i co najmniej jeden dzień w styczniu w kolejnym roku. Obowiązek ten dotyczy jednak tylko płatników, którzy w roku, za który składany jest ZUS IWA, zgłaszali do ubezpieczenia wypadkowego co najmniej 10 ubezpieczonych i w tym samym roku 31 grudnia byli wpisani do rejestru REGON.
Jako nieprzerwane zgłoszenie płatnika składek na ubezpieczenie wypadkowe należy rozumieć sytuację, gdy w każdym miesiącu w danym roku przynajmniej jeden ubezpieczony podlegał ubezpieczeniu wypadkowemu. Tym samym obowiązkowi złożenia ZUS IWA nie podlegają płatnicy, którzy przynajmniej w jednym miesiącu danego roku nie byli płatnikami składek na ubezpieczenie wypadkowe.
Liczbę ubezpieczonych, o których mowa wyżej, ustala się jako iloraz sumy ubezpieczonych podlegających ubezpieczeniu wypadkowemu w ciągu poszczególnych miesięcy poprzedniego roku kalendarzowego i liczby miesięcy, przez które płatnik składek był w poprzednim roku kalendarzowym zgłoszony w zakładzie co najmniej jeden dzień.
Termin złożenia ZUS IWA upływa z końcem stycznia roku następnego po tym, którego dotyczy informacja, a więc termin do złożenia informacji za 2016 r. upływa 31 stycznia 2017 r. ⒸⓅ
Podstawa prawna
Art. 28 i art. 31 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1242 ze zm.).
● Zgodnie z przepisami bhp pracownicy wykonujący prace szczególnie niebezpieczne powinni częściej niż inni odbywać szkolenia okresowe z zakresu bhp. Czy ma znaczenie częstotliwość wykonywania takich prac?
Pracodawca jest zobowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie. Szczegółowe zasady ich organizowania i przeprowadzania zostały określone w rozporządzeniu w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (dalej: r.s.b.h.p.). W myśl par. 6 r.s.b.h.p., szkolenia z dziedziny bhp prowadzone są jako szkolenia wstępne i szkolenia okresowe. Szkolenie wstępne powinno się odbyć przed dopuszczeniem pracownika do pracy, natomiast częstotliwość przeprowadzania szkoleń okresowych pracodawca ustala po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami, zachowując wytyczne wynikające z par. 15 r.s.b.h.p.
Osoby zatrudnione na stanowiskach pracy, na których wykonywane są prace szczególnie niebezpieczne (prace, o których mowa w par. 80 ust. 1 rozporządzenia w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy), powinny przechodzić okresowe szkolenia z zakresu bhp nie rzadziej niż raz w roku. Regulacje te nie uzależniają terminu ich przeprowadzenia od częstotliwości wykonywania prac niebezpiecznych. Wystarczy bowiem, aby z przepisów wynikało, że czynności wykonywane przez pracownika należą do prac szczególnie niebezpiecznych lub by sam pracodawca zakwalifikował daną pracę w ten właśnie sposób. ⒸⓅ
Podstawa prawna
Art. 2373 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.).Rozporządzenie ministra gospodarki i pracy z 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. nr 180, poz. 1860 ze zm.).Rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (t.j. Dz.U. z 2003 r. nr 169, poz. 1650 ze zm.).
● Pracodawca ubiega się o dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych z PFRON. Ponieważ żadne polskie przepisy prawa nie zawierają definicji wynagrodzenia za pracę, ma on problem z kwalifikowaniem do kosztów płacy poszczególnych składników wynagrodzenia oraz innych świadczeń pieniężnych. Czy do kosztów płacy w rozumieniu art. 2 pkt 4a ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych można zaliczyć diety i koszty przejazdu w związku z podróżą służbową pracownika?
Zgodnie z art. 26a ust. 4 wymienionej ustawy kwota miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych nie może przekroczyć 90 proc. faktycznie i terminowo poniesionych miesięcznych kosztów płacy, a w przypadku pracodawcy wykonującego działalność gospodarczą – 75 proc. tych kosztów.
Definicję kosztów płacy zawiera art. 2 pkt 4a ustawy. Pod tym pojęciem należy rozumieć „wynagrodzenie brutto oraz finansowane przez pracodawcę obowiązkowe składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i wypadkowe naliczone od tego wynagrodzenia i obowiązkowe składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych”.
Dofinansowanie przysługuje wyłącznie do wynagrodzenia. W dotychczasowym systemie dofinansowań pojęcie wynagrodzenia odnoszono do wynagrodzenia osiąganego. Należy więc uznać, że wynagrodzenie brutto nie może mieć szerszego zakresu niż wynagrodzenie osiągane.
Dlatego do wynagrodzeń podlegających dofinansowaniu należy zaliczyć wszelkie wynagrodzenia (za pracę, pracę w godzinach nadliczbowych, czas przestoju, urlop wypoczynkowy itd.), premie i nagrody (regulaminowe, uznaniowe), dodatki (np. stażowe). Natomiast do wynagrodzenia nie wlicza się ekwiwalentów (za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, pranie odzieży), dodatków mieszkaniowych oraz innych dodatków o świadczeniowym charakterze, odpraw, zapomóg czy zasiłków (np. chorobowego).
Zgodnie ze stanowiskiem Biura Pełnomocnika Rządu do spraw Osób Niepełnosprawnych z 25 września 2012 r. (BON-I-52311-322-3-PM/12), za wynagrodzenie nie można także uznać ryczałtów pieniężnych za używanie do celów pozasłużbowych samochodu stanowiącego własność pracownika oraz diet i kosztów przejazdu w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej.
Podstawa prawna
Art. 2 pkt 4a ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 127, poz. 721 ze zm.).